Margaret Thatcher – najsłynniejsza premier Wielkiej Brytanii urodziła się pod znakiem Wagi w 1925 roku w południowo-wschodniej części kraju, w Midlands. Udział Margaret Thatcher okazał się jednym z kryzysowych okresów w historii Anglii.
Utorowała drogę do kariery politycznej dla europejskich kobiet. Pomimo przynależności klasowej baronowa musiała narzucić surowe środki, aby gospodarka kraju przetrwała. Metalowy pseudonim Margaret nadano za ostre uwagi na temat Związku Radzieckiego, „żelazo”, jak ją wtedy nazywano. Polityk, który wypracował własny sposób zarządzania na poziomie makroekonomii, „thatcheryzm”, nie mógł przezwyciężyć jedynie osobistej zdrady ze strony byłych podobnie myślących ludzi.
Kariera
Margaret Roberts, absolwentka chemii na Uniwersytecie Oksfordzkim, po tym, jak w wieku 26 lat po raz pierwszy wystartowała, była bardziej nastawiona politycznie, co wywołało napięcie wśród swoich przeciwników. Być może decydującą rolę w tym odegrały geny ojca, który przez cały rok był burmistrzem miasta. Ale nastąpiły znaczące zmiany w stanie cywilnym, „żelazna dama” została żoną i matką dwóch uroczych bliźniaków.
Mąż „wykałaczki”, tak nazywany przez chłopców ze względu na kłujące przydomki, jakie otrzymał, wspierał żonę w jej legalnych staraniach o karierę, gdyż przyczyniło się to do awansu przyszłej baronowej do Izby Gmin po prawie dwóch dekadach, kiedy Margaret skończyła 34 lata. Pani zaczęła nawet żartować, że może zostawić jej posadę dla statusu gospodyni domowej, jeśli niespodziewanie zapłaci jej mniej.
Partią kierowała „Żelazna Dama”, aw 1979 r. została wybrana na premiera z Partii Konserwatywnej. Mieszkańcy Wielkiej Brytanii zakochali się w Thatcher z powodu bezrobocia i powrócili do niej z sympatią po 1982 roku. Wykałaczka była trzykrotnie wybierana ponownie. A na początku lat dziewięćdziesiątych została utytułowana na całe życie.
Polityka wewnętrzna i zagraniczna czasów „thatcheryzmu”
Kobieta premier nie siedziała w jednym miejscu, ale zaraz po namacalnym zwycięstwie konserwatystów w wyborach pod koniec lat 70. XX wieku Margaret wyznaczyła kurs na transformację w gospodarce. Surowy temperament zmusił ją do cięcia kosztów i zaczęła od instytucji edukacyjnych i usług użyteczności publicznej, zwiększając procent dodatkowych podatków, zmniejszając finansowanie regionów znajdujących się w niekorzystnej sytuacji.
Tym samym Thatcher udało się osiągnąć ożywienie gospodarcze, a przyciąganie kapitału zagranicznego pozwoliło konkurować z liderami pod względem jakości produktów, unowocześniać sprzęt i pozostać na równi z czołowymi potęgami. Premier próbował skoordynować wszelkie działania z królową Elżbietą II. Mimo twierdzeń, że doszło do konfliktu między szefem rządu a monarchią, żadna ze stron tego nie przyznała.
Był czas strajków i niezadowolenia, więc głównym celem było zapobieżenie oburzeniu i zamieszkom, co początkowo było trudne do osiągnięcia. Niechęć okazywali przedstawiciele różnych zawodów, od lekarzy i górników, po listonoszy i kolejarzy. Należy zauważyć, że inflacja spadła trzykrotnie, a popularność pani „Wykałaczki” – dwa.
Za rządów Margaret akcje kolejowe, telefoniczne i wydobywcze sprzedawały się jak ciepłe bułeczki i wpadały w ręce przedsiębiorczych ludzi. Twardy reformator zamknął wszystkie przedsiębiorstwa, które poszły na minus, aby ci, którzy chcieli pracować, mogli otrzymać znacznie więcej. Wykałaczki przekonywały, że bogate płatności podatkowe zapewniają korzyści osobom tymczasowo potrzebującym dochodu. Państwo było w stanie zaopatrzyć się w surowce mineralne, mimo niezadowolenia górników.
Aby ustabilizować sytuację na arenie politycznej, pani Thatcher miała szczęście wziąć udział w wojnie o terytorium wyspy na Atlantyku. Jako naczelny dowódca trzy godziny później zmobilizował elitę wojskową na spotkanie, a kilka tygodni później okręty brytyjskie, a następnie okręt podwodny, poszły na ratunek jej terytorium, odnosząc wielkie zwycięstwo.
