Zderzenie osoby z tym zjawiskiem zdarza się bardzo rzadko i zawsze niespodziewanie. Ponadto jego czas trwania jest zawsze krótki. Dlatego nadal nie ma dokładnej naukowej definicji pioruna kulowego.
Fakty historyczne
- W 1749 roku Montag napotkał wielką kulę niebieskiego ognia. Admiral Chambers zauważył piłkę z daleka i wydał rozkaz zmiany kursu. Ale kula bardzo szybko zbliżyła się do statku i eksplodowała nad nim na wysokości około 40 m. Główny maszt został złamany. Kilka osób zostało powalonych. Po wybuchu pojawił się silny zapach siarki.
- W 1809 roku Warren Hastings został złapany przez burzę. Został trafiony 3 płonącymi kulami. Zeszli na pokład i zabili 2 osoby, a trzecią powalili, pozostawiając na ciele niewielkie oparzenia.
- Francuski fizyk, przyrodnik i astronom François Arago zebrał i opisał po raz pierwszy przypadki obserwacji piorunów kulistych na początku XIX wieku.
- Członek Towarzystwa Geologicznego w Paryżu, M. Colon, powiedział, że obserwowana przez niego kula opadła wzdłuż drzewa, a następnie dotknęła ziemi, odbiła się i zniknęła.
- W Indiach, 30 kwietnia 1877 roku, balon wleciał do świątyni Amritsar, poleciał i wyleciał przez drzwi. Zjawisko to zostało następnie przedstawione na drzwiach Darshani Deodi.
- W mieście Golden w USA 22.11. W 1894 roku, po silnym wietrze, przez długi czas (około 30 minut) wokół szkoły przeleciało kilka ognistych kul. Wewnątrz tego budynku znajdowały się dynama.
- W 1897 r. w Australii (przylądek Cabo – przyrodnik) w latarnię morską uderzył piorun kulisty.
- Fizyk Tar Domokos nad Dunajem w 1954 roku widział, jak po uderzeniu pioruna w pobliżu tego miejsca utworzyła się kula o średnicy około 35 cm. Obrócił się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Oś była równoległa do podłoża. Po kilku sekundach zniknął.
- 10 lipca 2011 balon pojawił się w budynku miejskiego pogotowia ratunkowego w czeskim mieście Liberec. Wleciał przez okno, przeskoczył 2 razy z sufitu na podłogę i zniknął. Pachniało spaleniem. Komputery są zamrożone.
Badania
Sowiecki fizyk P.L. pracował nad naukowym wyjaśnieniem błyskawicy kulowej. Kapitsa w latach 40. XX wieku. Istota jego teorii jest następująca.
Fale elektromagnetyczne powstają między ziemią a chmurami. Kiedy osiągną amplitudę rezonansową, może nastąpić awaria w powietrzu. I w tym miejscu uzyskuje się wyładowanie gazowe. Jest zasilany energią fal. Ruch wyładowania będzie odbywał się wzdłuż linii siły do najbardziej przewodzących powierzchni.
Fluktuacje wysokiej częstotliwości w chmurze burzowej po normalnym wyładowaniu atmosferycznym mogą wywołać to zjawisko. Kapitsa w latach 50. otrzymała kuliste wyładowanie w helu. Co więcej, jego kolor można było zmienić, dodając do eksperymentu różne związki organiczne. Przy stale działających oscylacjach w centrum największego działania pola elektrycznego wyładowanie zawisło wokół okręgu linii pola.
Radzieccy naukowcy I.P. Stachanow i S.L. Łopatnikow w latach 70. XX wieku zebrał fakty, zbadał i opisał zjawisko. Ich artykuł o nim został opublikowany w czasopiśmie Knowledge is Power. W tym artykule autorzy poprosili wszystkich naocznych świadków o przesłanie szczegółowego opisu ich spotkania z piorunem kulowym.
Wysłano ponad tysiąc listów, w których ludzie opowiadali swoje wrażenia z tego spotkania. Okazało się, że obiekt czasem powstaje z chmur, z instrumentów, z drzewa czy słupa. Kolor świetlistej kuli był czerwonawy, biały, niebieskawy, pomarańczowy, a nawet zielony. Piłka może swobodnie unosić się w powietrzu, zatrzymywać się, odbijać, poruszać się po linie, omijać obiekty, przechodzić przez nie. Może rozpraszać iskry, rozpadać się, rozpuszczać, eksplodować lub odlatywać. Czasami dzieli się na kilka oddzielnych, które również mogą eksplodować. Są silnie przyciągane przez metalowe przedmioty: rury, balustrady itp. Żywotność piorunów kulowych jest różna. Po nich czasami pozostają metalowe ślady, unosi się zapach dymu lub siarki.
Naukowiec fizyk A.M. Khazen, w raporcie dla Akademii Nauk w 1988 roku, powiedział, że piorun kulisty to stacjonarny skrzep plazmowy o różnych stałych dielektrycznych, który istnieje w polu elektrycznym podczas burzy.
Według naukowca V.G. Shironosov, oprócz krótkofalowych oscylacji elektromagnetycznych, dla stabilności piłki muszą istnieć dodatkowe silne pola magnetyczne. Okazuje się, że plazma utrzymuje się pod wpływem rezonansu stałego i zmiennego pola magnetycznego. Jest to model „samowystarczalny”. Samoistna plazma z synchronicznym, uporządkowanym ruchem naładowanych cząstek w jej wnętrzu będzie miała temperaturę bliską zeru. Dlatego ten system rezonansowy może istnieć przez dość długi czas. (1999)
Matematyk MI Zelikin (2011) popiera teorię nadprzewodnictwa plazmowego.
Fizyk M. Dvornikov (2012) uważa, że formacja ta jest sferycznie symetrycznymi nieliniowymi oscylacjami naładowanych cząstek plazmy. Wewnątrz błyskawicy może wystąpić faza nadprzewodząca.
