John F. Kennedy: Polityka 35 prezydenta Stanów Zjednoczonych

10 min czytania
John F. Kennedy: Polityka 35 prezydenta Stanów Zjednoczonych
John Fitzgerald Kennedy. Zdjęcie: biography.com
Dzielić

Reformizm w polityce klasy rządzącej USA po raz pierwszy objawił się najwyraźniej w latach 30. XX wieku. Dojście do władzy w 1933 roku Partii Demokratycznej, kierowanej przez prezydenta Franklina Delano Roosevelta, oznaczało zwrot zarówno w polityce wewnętrznej, jak i amerykańskiej. „Nowy Ład” obejmował wzmocnienie przemysłu poprzez wsparcie państwa dla największych monopoli oraz rozwój budownictwa państwowego na dużą skalę.

Pod naciskiem pracowników uchwalono przepisy zakazujące pracy dzieci, ustalające długość tygodnia pracy i płace minimalne. W 1935 r. uchwalono „Wagnera ustawę o stosunkach pracy”, aw 1938 r. ustawę o „sprawiedliwym zatrudnianiu pracowników”. Rozbudowano roboty publiczne, aby ratować głodującą armię bezrobotnych. W 1935 r. po raz pierwszy uchwalono ustawę o ubezpieczeniu społecznym na wypadek bezrobocia i starości. Akty te były często gwałcone i obchodzone, ale ich narodziny były wielkim zwycięstwem klasy robotniczej. Presja reakcji nasiliła się podczas zimnej wojny pod koniec lat 40. XX wieku. XX wiek.

Ustawa o stosunkach pracy z 1935 r. uznała prawo pracowników do tworzenia związków zawodowych, organizowania strajków w obronie ich interesów oraz zawierania układów zbiorowych z przedsiębiorstwami. Prawo zabrania firmom naruszania tych praw, ingerowania w wewnętrzne sprawy związków zawodowych oraz dyskryminowania ich członków przy zatrudnianiu i zwalnianiu.

Ograniczenie związków

W 1947 r. tzw. „Ustawa Tafta-Hartleya”, która ostro ograniczyła prawa związków zawodowych. Komisja Izba ds. Działań Nieamerykańskich i Podkomisja Bezpieczeństwa Wewnętrznego Senackiej Komisji Sądownictwa rozpoczęły kampanię przeciwko postępowym postaciom i organizacjom.

Abraham Lincoln – 16 prezydent Stanów Zjednoczonych
Abraham Lincoln – 16 prezydent Stanów Zjednoczonych
5 min czytania

Podkomisja Izby Reprezentantów ds. Pracy i Edukacji zajmowała się postępowymi związkowcami. Oprócz nich 33. prezydent USA Harry Truman, który zastąpił zmarłego prezydenta Roosevelta, powołał Komisję ds. Przeglądu Lojalności. Ogłoszono czarną listę 122 organizacji, do których przynależność została uznana za nielojalność wobec państwa. W 1950 r. uchwalono „ustawę Maccarena”, skierowaną przeciwko partiom lewicowym i podobnym organizacjom.

Prawa D. D. Eisenhowera

Prawa Podstawowe uchwalone za rządów Dwighta Davida Eisenhowera (1953-1960) miały w jakiś sposób ograniczyć prawa pracowników. Spośród nich należy zwrócić uwagę na dwa: ustawę o kontroli komunistów z 1954 r. i ustawę Landruma-Griffina z 1959 r.

Pierwsze zdelegalizowały partię komunistyczną: komunistom pozbawiono prawa do służby publicznej, pracy w fabrykach wojskowych i wyjazdów za granicę. Rządy prawa i kontrola nad Partią Komunistyczną obejmowały zarówno organizacje, jak i związki zawodowe, jeśli w ich szeregach znaleźli się komuniści. Druga ustawa została uchwalona jako uzupełnienie ustawy Tafta-Hartleya i dodatkowo ograniczyła prawa związków zawodowych. Ponadto potwierdził zakaz zajmowania przez komunistów kierowniczych stanowisk w związkach zawodowych.

McCarthyism

Najbardziej charakterystycznym zjawiskiem dla życia wewnętrznego tego okresu był tzw. „McCarthyism” jest szeroko przygotowaną ofensywą sił skrajnie prawicowych przeciwko prawom amerykańskich robotników i zwolenników Nowego Ładu Roosevelta. Próby interwencji senatora McCarthy’ego w sprawy rządu Eisenhowera zakończyły się porażką.

Joe Biden – 46 prezydent Stanów Zjednoczonych
Joe Biden – 46 prezydent Stanów Zjednoczonych
11 min czytania

Większość klasy rządzącej, która nie sprzeciwiała się prześladowaniom postępowych sił kraju, nie widziała potrzeby łamania istniejącego systemu rządów. Koła rządzące w USA, wspierane przez narastający opór związków zawodowych i organizacji liberalno-postępowych wobec makkartyzmu, poddały się, potępiając samego senatora McCarthy’ego. Jako ustępstwo dla prawicy utrzymano Komisję Śledczą ds. Działalności Nieamerykańskiej i uchwalono szereg ustaw antyrobotniczych.

JFK dochodzi do władzy

Demokratyczny kandydat John F. Kennedy doszedł do władzy w 1961 roku dzięki tej samej koalicji, która umożliwiła Franklinowi Rooseveltowi czterokrotne zwycięstwo w wyborach prezydenckich w USA i pod hasłami kontynuowania kursu w polityce wewnętrznej , ostatnio odbyły się w latach 30. i 40. ubiegłego wieku.
John Fitzgerald Kennedy
John Fitzgerald Kennedy. Zdjęcie: magnumphotos.com

Ale tym razem poparcie społeczne było nieporównywalnie mniejsze. F. Roosevelt pokonał swojego republikańskiego przeciwnika w 1932 r. przewagą 7 milionów głosów, Kennedy’ego w 1960 r. tylko 113 000.

Podobnie jak za czasów Roosevelta, programy partii demokratycznej i republikańskiej w 1960 r. różniły się w wielu fundamentalnych kwestiach. W szczególności odmienne było podejście do takich problemów, jak tempo rozwoju gospodarczego, rola państwa w gospodarce kraju, stosunek do klasy robotniczej.

Margaret Thatcher jest żelazną damą od wieków!
Margaret Thatcher jest żelazną damą od wieków!
4 min czytania

Demokraci opowiadali się za dalszą centralizacją władzy państwowej, bardziej aktywną interwencją państwa w gospodarkę i postulowali wzrost wzrostu gospodarczego o 5% rocznie. Republikanie ze swej strony wprawdzie poparli ideę przyspieszenia tempa, ale bez interwencji rządu, a jedynie przy pomocy „gry wolnorynkowej”. Ponadto sprzeciwiali się wzmocnieniu rządu federalnego oraz wzmocnieniu władzy i praw państw. Partia Demokratyczna obiecała podnieść płacę minimalną, znieść część ustaw Tafta-Hartleya i Landruma-Griffina, poprawić opiekę pielęgniarską i tak dalej.

Idea przyspieszonego rozwoju gospodarczego kraju i obietnica Demokratów przyciągnęła głosy ludzi pracy w głównych stanach przemysłowych i dużych miastach, z pomocą których Kennedy wszedł do Białego Domu. Od tego momentu partia demokratyczna rozpoczęła etap reformizmu burżuazyjnego, mając na celu zapewnienie panowania idei „pokoju klasowego” w sferze klasy robotniczej.

Administracja Kennedy’ego skierowała wszystkie swoje wysiłki na przezwyciężenie stagnacji gospodarczej lat 1960-1961 i jej konsekwencji. Stymulował inwestycje, zachęcał do nowych konstrukcji i uruchamiał badania naukowe.

Pierwsze kroki

Wysiłki rządu Kennedy’ego, które zbiegały się z trendami rozwoju gospodarki, doprowadziły do ​​tego, że stagnację przełamano już na samym początku działalności nowego prezydenta. Mimo widocznych osiągnięć polityka szeroko zakrojonej interwencji rządu w gospodarkę wywołała krytykę i sprzeciw części monopoli, którzy nie rozumieją pilnej potrzeby wzmocnienia wsparcia państwa i regulacji działalności gospodarczej oraz pojawienia się nowych form partycypacji rządu w kraju. gospodarka.

Fidel Castro – Immortal Comandante
Fidel Castro – Immortal Comandante
9 min czytania
Administracja Kennedy’ego zastosowała wiele środków, których prawdziwe znaczenie klasowe nie było rozumiane przez większość posiadaczy władzy gospodarczej i finansowej, takich jak zwiększenie liczby dochodzeń antymonopolowych, mieszanie się w politykę cenową, ograniczanie eksportu kapitału, próby zmniejszenie liczby luk w uchylaniu się od płacenia podatków. Ponadto z ich punktu widzenia podnoszenie płacy minimalnej, poprawa zdrowia i opieki społecznej, edukacja, szkolenia i przekwalifikowanie kosztem państwa, podnoszenie zasiłków dla bezrobotnych – to wszystko było nadmiarem, marnotrawstwem środków publicznych, szkodliwą koncesją to psuje masy.

Niezadowolenie z polityki Kennedy’ego ze strony poszczególnych grup monopolistycznych było czasem tak silne, że prowadziło do zerwania ich relacji z rządem. Tym samym Rada Biznesu, ciało doradcze Departamentu Handlu, składające się z przedsiębiorców i finansistów, zerwała stosunki z rządem w proteście przeciwko jego „antyprzedsiębiorczej” polityce i zaczęła dalej działać jako organizacja niezależna od rządu . Szczególnie pogorszyły się relacje z potentatami stalowymi i naftowymi.

John Fitzgerald Kennedy
John Fitzgerald Kennedy. Zdjęcie: Picturemakersllc | Dreamstime

Ci pierwsi, pod naciskiem Kennedy’ego, zostali zmuszeni do rezygnacji z ogłoszonej już podwyżki cen stali; Podwyższenie płacy minimalnej i rozszerzenie jej na nowy kontyngent pracowników godzi w interesy przedsiębiorców z Południa, ograniczając część ich zysków z eksploatacji najtańszej siły roboczej w kraju.

Pierwsze awarie

Kennedy, rozpoczynający karierę prezydenta, wielokrotnie odwoływał się do niezadowolonej z niego części środowisk monopolistycznych, wzywając do współpracy. Jednak pełny kontakt z tą częścią środowiska nie wyszedł. Trzy lata później Kennedy zauważył z goryczą: „Teraz, gdy… zyski przedsiębiorstw, po odliczeniu podatków, osiągnęły rekordową wysokość i są o około 43% wyższe niż trzy lata temu, ludzie biznesu wciąż podejrzewają nas, że jesteśmy przeciwko przybyciu osób prywatnych”.

Konfucjusz – największy mędrzec ze wschodu
Konfucjusz – największy mędrzec ze wschodu
9 min czytania

Narastało także niezadowolenie z polityki wewnętrznej wśród ludzi pracy. Pomimo znacznego wzrostu produkcji, liczba bezrobotnych nadal była wysoka. Demokratycznemu rządowi nie udało się też spełnić głównej obietnicy wyborczej partii, dotyczącej zmiany niektórych części ustaw antyrobotniczych, mimo że prezydent wniósł sprawę do Kongresu. Główną przyczyną fiaska propozycji prezydenta było to, że nie odpowiadała ona wytycznym głównej części klasy rządzącej, a związki zawodowe nie organizowały żadnej energicznej i szeroko zakrojonej walki z ustawami antyrobotniczymi, które mogłyby wymusić duży biznes do ustępstw. Odegrał rolę i dominację koalicji republikańskiej w Kongresie.

Szereg innych ustaw wprowadzonych przez rząd Kennedy’ego, w tym przebudowę obszarów chronicznie bezrobotnych, zwiększenie wydatków na roboty publiczne, przekwalifikowanie siły roboczej i opiekę medyczną dla osób starszych, zostało albo odrzuconych przez Kongres, albo zmniejszono ich środki. Za jego życia nie podjęto żadnych działań w celu złagodzenia trudnej sytuacji Afroamerykanów. Chociaż wydarzenia z 1963 roku zmusiły rząd Kennedy’ego do dwukrotnego wejścia do Kongresu z propozycją uchwalenia ustawy o ich prawach obywatelskich.

Spory ze związkami zawodowymi

Podczas prezydentury Kennedy’ego podpisano tylko ustawę o podniesieniu płacy minimalnej do 1,25 dolara za godzinę i rozszerzeniu jej na kolejne 3,5 miliona osób (do 1961 r. płaca minimalna dotyczyła 24 milionów pracowników). Dodatkowo, aby złagodzić sytuację bezrobotnych, rząd Demokratów wprowadził czasowe wydłużenie okresu pobierania zasiłku z 26 do 39 tygodni. Przyjęta została ustawa o świadczeniach dla bezrobotnych rodzin z dziećmi. Wraz z takimi środkami rząd Kennedy’ego kontynuował „twardą linię” przeciwko robotnikom.

John Fitzgerald Kennedy
John Fitzgerald Kennedy. Zdjęcie: thoughtco.com

Kennedy sprzeciwiał się żądaniom związkowym dotyczącym skrócenia tygodnia pracy i aktywnie interweniował w stosunkach biznesowych ze związkami zawodowymi. W ten sposób prezydent zastosował ustawę Tafta-Hartleya przeciwko strajkującym marynarzom, którzy domagali się wyeliminowania dyskryminacji na amerykańskich statkach pływających pod banderami innych krajów i przerwali ich strajk. W 1962 r. rząd Kennedy’ego zabronił pracodawcom zawierania układów zbiorowych ze związkiem górników i hut pod pretekstem, że związek ten został rzekomo zinfiltrowany przez komunistów. Zgodnie z jego sugestią, w 1963 roku Kongres uchwalił ustawę o przymusowym rządowym arbitrażu w transporcie kolejowym, aby przerwać strajk pracowników kolei.

Coco Chanel: biografia założyciela domu mody Chanel
Coco Chanel: biografia założyciela domu mody Chanel
4 min czytania

Rząd Kennedy’ego uporczywie domagał się bardziej przychylnych związków zawodowych, grożąc, że w przeciwnym razie poprze nowe ustawy antyrobotnicze, które dziesiątki przedłożono komitetom Kongresu. Aby podkopać morale pracowników i uczynić ich bardziej przychylnymi w negocjacjach w sprawie zawarcia układów zbiorowych, Kennedy aktywnie promował tworzenie systemu „Komitetów Stosunków Ludzkich” między pracodawcami a pracownikami.

Tragiczny koniec

Polityka prezydenta Kennedy’ego wywołała krytykę i niezadowolenie zarówno ze strony znacznej części monopolistycznego biznesu, jak i ludzi pracy.

Kennedy rozumiał, że w nadchodzących wyborach 1964 roku stanie przed nim zadanie zmiany stosunku większości wyborców do niego i zredukowania do minimum liczby niezadowolonych. Zadanie to było tym trudniejsze, że w wyborach w 1960 r. 28 stanów oddało swoje głosy wyborcze na kandydata Republikanów Nixona, a tylko 22 oddało głos na Kennedy’ego.

Kennedy widział wyjście z tej sytuacji i drogę do zdobycia popularności w przyspieszeniu tempa rozwoju gospodarczego, którego jednym z głównych bodźców uważał za obniżenie podatku dochodowego od dochodów osobistych i od osób prawnych . Ale wszystkie jego plany i obliczenia pozostały niedokończone. Strzały w Dallas zakończyły życie 35. prezydenta Stanów Zjednoczonych w listopadzie 1963 roku.
Ocena artykułu
0,0
Ocen: 0
Oceń ten artykuł
Ratmir Belov
Proszę napisać swoją opinię na ten temat:
avatar
  Subskrybuj  
Powiadamiaj o
Ratmir Belov
Przeczytaj inne moje artykuły:
Zawartość Oceń to Komentarze
Dzielić