W historii świata zawsze były czarne strony, o których chciałem zapomnieć.
I ludzkość nie chce, aby to się powtórzyło, ale oczekiwania w większości pozostają takie, nie zmieniając się w rzeczywistość.
W całej historii ludzkości zdarzały się „wydarzenia”, podczas których na szczeblu państwowym praktykowano zabijanie ludzi na podstawie ich pochodzenia etnicznego. Narody, które ucierpiały w wyniku takich wydarzeń, nie zostaną zapomniane i mogą nigdy nie otrzymać przebaczenia. A XX wiek był bardzo bogaty w takie smutne wydarzenia.
Eksterminowali z wielu powodów, a powody mogły być polityczne, na przykład deportacja narodów ZSRR. Mogły też występować momenty religijne, na przykład deportacja i eksterminacja ludności chrześcijańskiej w Imperium Osmańskim. Komuś udało się zniszczyć ludzi na podstawie doboru bardziej godnych i oddanych przedstawicieli narodu. A ci, którzy nie mogli zostać godnym przedstawicielem, zostali zniszczeni. A takich czarnych plam w XX wieku jest mnóstwo.
Ale ta tragedia, o której będziemy mówić, jest nieludzka.
Co to jest Holokaust
Dlaczego tak się stało? Ale najpierw musisz zrozumieć komponent polityczny.
Historia
30 stycznia Adolf Hitler został mianowany kanclerzem Niemiec. Nie oznaczało to, że do władzy doszła NSDAP i miała wrogów, a mianowicie Komunistyczną Partię Niemiec. Ale 27 lutego w Reichstagu wybuchł pożar i było jasne, że znajdą „kozły ofiarne, którymi okazali się komuniści. 5 marca w Niemczech odbędą się kolejne wybory do Reichstagu, w których NSDAP otrzymała 43,9%, co pozwoliło jej wygrać.
A 21 marca odbywa się uroczysta ceremonia, która przeszła do historii pod nazwą „Dzień Poczdamu”. Na tej uroczystości nie było przedstawicieli ani partii komunistycznej, ani socjaldemokratów. Zaczęto wobec nich nakładać różne sankcje, w tym wysyłanie ich do obozów koncentracyjnych.
2 sierpnia 1934 umiera prezydent Niemiec Paul von Hindenburg. Po 17 dniach w wyniku referendum łączą się dwa stanowiska: prezydenta i szefa rządu. Hitler zostaje przywódcą, czyli „Fuhrerem”. Władza w końcu dotarła do nazistów. Idea wyższości rasowej staje się jednym z głównych elementów polityki III Rzeszy. A dla niektórych narodów nadchodzą ciężkie czasy.
Początkowo ludy te nie zostały poddane fizycznemu zniszczeniu w latach 30. XX wieku. Ale środki przeciwko nim zaczęły już obowiązywać. Spalili księgi autorów, którzy nie podobali się reżimowi, zabronili zawierania małżeństw Aryjczykom z przedstawicielami innej rasy, pozbawili tych, którzy nie mieli obywatelstwa „niemieckiej krwi”, i wiele innych środków. Ale dla sukcesu i triumfu Aryjczyków pełne zaufanie do tych pomysłów nie wystarczyło.
Mówimy o ministrze Rzeszy ds. Propagandy i Edukacji Publicznej Josephie Goebbelsie, który otrzymał idealną platformę do przekazywania idei przywództwa III Rzeszy. To on organizował zebrania, wiece, które przerodziły się w wielkie procesje i parady. Na ulicach Niemiec zawisły ksenofobiczne hasła, które wymyślił sam Goebbels. Nakręcono różne filmy propagandowe o wyższości rasy aryjskiej nad innymi. Żywym przykładem jest film „Wieczny Żyd”, w którym Żydów postawiono w najgorszym możliwym świetle.
I można wyciągnąć pewne wnioski, że początkowo kierownictwo III Rzeszy stosowało w swojej rasistowskiej polityce środki administracyjne. Wyjątkiem jest Noc Kryształowa, podczas której zginęło 90 osób. W latach 30. z terenu Austrii i Niemiec uciekło ok. 335 tys. Żydów. Ucieczkę tę można też nazwać „drenażem mózgów”, gdyż wśród zbiegów znalazły się znane postacie nauki i sztuki, np. Zygmunt Freud, Albert Einstein, Alfred Adler i wielu innych. Uciekła nawet słynna aktorka Marlene Dietrich, która nie miała żydowskich korzeni. To był sprzeczny czas, ale potem nadchodzi kolejny etap.
II wojna światowa
1 września 1939 r. wczesnym rankiem rozpoczyna się II wojna światowa. Wraz z jego początkiem zdobywane są nowe terytoria w Europie Środkowej i Wschodniej. W tych regionach istniała ogromna koncentracja ludów, które poniosły ogromne straty. Ludność żydowska była zwarta na terenie Polski, Ukrainy, Węgier, Białorusi. A w dużych miastach tych schwytanych państw stworzono specjalne obszary, do których przepędzono całą ludność żydowską. Obszary te nazwano „gettami”. W getcie powstały specjalne systemy samorządowe. To są Judenraty, którzy wykonywali rozkazy nazistów w stosunku do Żydów.
Zdarzały się również przypadki, gdy Żydzi służyli w jednostkach policji. W okupowanych krajach, które stały się „marionetkami” III Rzeszy, zaczęła kwitnąć kolaboracja, czyli współpraca z zaborcami. Zwykły człowiek mógłby współpracować z nazistami i w zamian czegoś się od nich nauczyć, gdyby powiedział im, gdzie jest żydowska rodzina. Ale były też przypadki, kiedy Żydom można było pomóc. Najbardziej uderzającym przykładem zbawicieli ludności żydowskiej jest przemysłowiec Oscar Schindler, który uratował 1200 Żydów, zapewniając im pracę w swojej fabryce.
Irena Sendler, polska działaczka ruchu oporu, uratowała około 2500 dzieci z masowego getta warszawskiego. Raoul Wallenberg, szwedzki dyplomata, który nie posłuchał rozkazów wysłania Żydów do obozów zagłady, uratował dziesiątki tysięcy węgierskich Żydów, wydając szwedzkie paszporty. Dzięki tym paszportom Żydów można było wysyłać do neutralnej w czasie II wojny światowej Szwecji. Osoby, które ratowały życie Żydów, otrzymały honorowy tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Ten etap był więc swego rodzaju przejściem od ostrzeżenia do zniszczenia. Życie w getcie było nie do zniesienia. Kwitł tam głód, choroby i śmierć. Getto ułatwiło fizyczną eksterminację ludności żydowskiej. Zagłada nastąpiła w niektórych miejscach, nie przypominając już getta. A te miejsca nazywano „obozami śmierci”.
Obozy śmierci
Już od 1941 r. na terenie III Rzeszy utworzono 4 obozy zagłady: Chełmno, Treblinka, Bełżec i Sobibór. Oraz obozy koncentracyjne Majdanek, Auschwitz, Dachau, Buchenwald, a także pierwszy kobiecy obóz koncentracyjny Ravensbrück. Niektóre budynki powstały w pobliżu osad o tej samej nazwie (Treblinka, Auschwitz, Bełżec). Obozy te zostały zbudowane według specjalnych projektów. Zginęli w nich Żydzi, Cyganie, radzieccy jeńcy wojenni, członkowie ruchu oporu, a także niektóre grupy osób niebezpiecznych dla społeczeństwa aryjskiego. Również w obozach używano specjalnych urządzeń do masakr.
Na Majdanku i Oświęcimiu była taka sekwencja: najpierw trzeba przyjechać do tych obozów wagonami, gdzie było bardzo tłoczno i w takich warunkach ludzie umierali z pragnienia, uduszenia, potem była selekcja do eksterminacji i często byli eksterminowani w komorach gazowych. Zabici w komorach gazowych, głównie dzieci, kobiety, osoby starsze i niepełnosprawni. Ci, którzy uniknęli takiego losu, otrzymywali tatuaże z numerem, a potem czekała ich ciężka praca, a jeśli ktoś słabnie, wysyłani są do komory gazowej.
Pestycyd Cyklon B na bazie cyjanku został użyty jako środek trujący. Ale nie tylko gaz był używany jako eksterminacja, czasami sami ludzie robili nieludzkie czyny. Zmarłych można było spalić w krematoriach, a z popiołów można było zrobić mydło. Nad żywymi ludźmi aranżowano eksperymenty i eksperymenty medyczne.
Jednak pomimo tego, że zginęła ogromna liczba ludzi, nie wszystko zostało stracone dla więźniów obozów koncentracyjnych, ponieważ III Rzesza nie mogła już walczyć na kilku frontach i zaczęli ponosić klęski. Tak, a w samych obozach były powstania i ucieczki więźniów wyczerpanych, ale nie pokonanych i niezłamanych duchem. Uderzającym przykładem triumfu więźniów nad złem obozowym była ucieczka z Sobiboru. 420 osobom pod dowództwem oficera Aleksandra Peczerskiego udało się wzniecić powstanie, przejąć broń, zabić strażników SS i uciec.
Podczas ucieczki zginęło około 80 osób. Następnego dnia zginęli pozostali więźniowie, a kolejne dwa tygodnie to poszukiwania zbiegłych więźniów. W tych tygodniach odnaleziono i stracono 170 uciekinierów. Druga część została odnaleziona przez nazistów lub zabita przez kolaborantów. Do końca wojny przeżyły tylko 53 osoby. Ale ten przykład odwagi jest być może jedną z niewielu udanych prób powstania obozowego.
Konsekwencje
Naziści nie zdołali osiągnąć „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, ponieważ od 1943 r. zaczęli ponosić namacalne porażki ze strony koalicji antyhitlerowskiej. Wyzwolenie terytoriów oznaczało także uwolnienie więźniów obozów koncentracyjnych. Naziści próbowali wywieźć ocalałych więźniów do innych obozów, ale nie wszystko im się udało. 22 lipca 1944 r. obóz zagłady na Majdanku został zlikwidowany przez wojska sowieckie. 27 stycznia obóz koncentracyjny Auschwitz został wyzwolony. Niektóre obozy zagłady istniały do 9 maja 1945 roku. Katastrofa żydostwa europejskiego (Shoah) się skończyła.
A w wyniku tej katastrofy zginęło około 6 milionów Żydów. Dokonano również ludobójstwa Słowian (Rosjan, Ukraińców, Białorusinów, Serbów itp.), podczas którego zginęło około 23 milionów ludzi. Straty Romów to około 220 tys. osób. Ginęli także osoby z zaburzeniami psychicznymi, niepełnosprawni, masoni, Świadkowie Jehowy, przedstawiciele mniejszości seksualnych oraz czarnoskórzy mieszkańcy III Rzeszy.
2 września 1945 kończy się II wojna światowa. Świat znów się zmienił. Gospodarka ZSRR i krajów europejskich została zniszczona jak miliony istnień ludzkich podczas II wojny światowej. Elita nazistowska, która swoje ostatnie dni przeżyła w bunkrze w kwietniu-maju 1945 roku, stopniowo oszalała. Niektórzy z nich popełnili samobójstwo, inni próbowali uciec, niektórym się udało. Jednak wciąż byli tacy, którzy zostali złapani. Musieli odpowiedzieć za swoje zbrodnie przed Międzynarodowym Trybunałem Norymberskim, a także przed 12 małymi trybunałami. Przestępców karano różnymi środkami zapobiegawczymi, nazizm został zgnieciony jako niebezpieczna ideologia i istnieje tylko w podziemiu na nielegalnych podstawach.
Współpracownicy również mieli kłopoty. Mianowicie naganę i zastraszanie. coś zmieniło jego nazwisko, miejsce zamieszkania iw przyszłości dawni naziści skrzętnie ukrywali fakty ze swojej przeszłości. Na terenie obozów koncentracyjnych i obozów zagłady znajdują się obecnie muzea, z których najsłynniejszym jest Auschwitz. A Niemcy Zachodnie (RFN) zapłacą reparacje Izraelowi i tym, którzy przeżyli Holokaust.
