Nazwisko Hitlera dla historii żydowskiej jest jednym z najstraszniejszych. To za czasów Hitlera naród żydowski znacznie ucierpiał, a nawet znalazł się na skraju wyginięcia.
Polityka Hitlera była zasadniczo antysemicka. Początkowo Żydzi zaczęli tracić swoje prawa. Jednak ta polityka szybko doprowadziła do początku ich niszczenia. Powstaje pytanie: dlaczego Hitler tak bardzo nie lubił Żydów?
Atmosfera nietolerancji wobec Żydów
Nie myślcie, że Hitler był wynalazcą antysemityzmu. Nienawiść do Żydów wywodzi się z czasów starożytnych, począwszy od ukrzyżowania Chrystusa. Od początku XX wieku nienawiść była powszechna wśród ludności europejskiej. Przypomnijmy te same pogromy w Imperium Rosyjskim na początku XX wieku, na które władze przymykały oko. Jeśli chodzi o Niemcy i ludność niemiecką, w XIX i XX wieku w Niemczech i Austrii powstało wiele ruchów nacjonalistycznych i panniemieckich, które miały jasny antysemicki kolor i uważały Żydów za wrogów.
Wokół żydowskości było wiele mitów. Podobnie jak fakt, że popełniają rytualne mordy na chrześcijańskich dzieciach. Popularny ruch, który powstał pod koniec XIX wieku, nazwał Żydów obcą rasą i wspierał ich ucisk. A słynny Georg von Schenerer, będąc antysemitą, miał poważny wpływ na Hitlera i jego poglądy.
Ogólnie rzecz biorąc, atmosfera w Europie, nawet w latach trzydziestych XX wieku, była dość wrogo nastawiona do Żydów, a naruszenie ich praw wraz z dojściem Hitlera do władzy w rzeczywistości nie przejmowało się zbytnio wieloma europejskimi rządami, które przed wybuchem II wojny światowej byli mniej lojalni wobec Hitlera.
Dlatego antysemicka retoryka Hitlera tak łatwo działała na Niemców. Hitler tylko wzmocnił świadomość ludzi, że Żydzi są wrogami, którzy są winni wszystkich swoich kłopotów. Taka koncepcja wyjaśniała wszystko tak prosto i jasno, jak to możliwe, wskazując na jednego wroga.
Dźgnięcie w plecy
Koncepcja ta była popularna w ówczesnym społeczeństwie niemieckim i popierana była również przez Hitlera. Co miała na myśli przez siebie? Wielu Niemców uważało, że Niemcy przegrały I wojnę światową wyłącznie z powodu wewnętrznych zdrajców, którzy zrujnowali armię, a następnie poddali się krajom Ententy. Ta teoria spiskowa obwiniała komunistów, socjaldemokratów i Żydów za przegraną I wojny światowej. Jej zwolennicy wierzyli, że gdyby nie ci wewnętrzni zdrajcy, to Niemcy mogliby wygrać tę wojnę. Armia niemiecka mogła jeszcze walczyć w osiemnastym roku.
Teoria spiskowa stała się jeszcze bardziej popularna ze względu na fakt, że Niemcy podpisały akt kapitulacji, mimo że kraje Ententy nie zagarnęły niemieckich ziem. Rodziło to wiele pytań.
Koncepcja zyskała popularność wśród nacjonalistów, konserwatystów, a przede wszystkim w kręgach wojskowych. Sam Hitler szczerze wierzył w ten stan rzeczy i obwiniał zdrajców Żydów, obcych reżimowi kajzerskiemu, i Niemcy jako całość.
Teorie spiskowe
Hitler był fanem wszelkiego rodzaju teorii spiskowych i wierzył w inne teorie, oprócz tego, że został dźgnięty w plecy. Na przykład wierzył w protokół Mędrców Syjonu. Że Żydzi zamierzają ustanowić dominację nad światem. Wierzył także w ich złe myśli dotyczące narodu europejskiego, że mówią, że Żydzi chcą ich zniszczyć. Wierzył w rząd światowy i tak dalej.
W rzeczywistości, znowu, wszystkie te teorie były dość powszechne i popularne wśród zwykłych Niemców. Ponieważ Hitler często używał go w swojej retoryce. A co najważniejsze, szczerze w nie wierzył.
Komunizm
Hitler uważał koncepcję komunizmu za wrogą narodowi niemieckiemu, ponieważ opierała się na kosmopolityzmie i odrzuceniu nacjonalizmu. Adolf widział w tym zagrożenie dla istnienia narodu i rasy niemieckiej. Komuniści niemieccy byli dość radykalnie przeciwni kajzerowskim Niemcom i staremu porządkowi, który starali się zniszczyć na wszelkie możliwe sposoby.
W czasie rewolucji rosyjskiej były nawet próby tworzenia republik socjalistycznych w Niemczech. Na przykład na krótko powstały tam sowieckie republiki bawarskie i bremeńskie. Dlatego wszyscy komuniści byli a priori uważani za wrogów Niemiec, którzy próbowali je zniszczyć. Co, znowu, było częściowo prawdą, oparte na komunistycznej koncepcji Rewolucji Światowej.
Również Hitler był pod wpływem doświadczeń Rosji, gdzie do władzy doszli bolszewicy i zaczęli wprowadzać w życie swoją ideologię. To właśnie w Rosji Sowieckiej Hitler zawsze widział głównego wroga niemieckiego narodowego socjalisty. A jeszcze przed dojściem do władzy często obiecywał pokonanie bolszewików.
Jak są połączeni komuniści i Żydzi? Hitler miał przesąd, że w rzeczywistości są to pojęcia synonimiczne. Bo to Żydzi byli na czele komunistów. Ponownie, takie uprzedzenia nie zrodziły się znikąd. I tak naprawdę wśród komunistycznych przywódców było sporo Żydów, nawet twórca ideologii, Karol Marks, był Żydem.
W tym samym czasie wśród niemieckich komunistów było wielu Niemców. Nawet komunistyczny przywódca Ernst Thalmann, który walczył z Hitlerem w wyborach, pochodził ze zwykłej niemieckiej rodziny. Dlatego wszystkie przesądy Hitlera, że wszyscy komuniści byli Żydami, były fałszywe, choć nie bezpodstawne.
Koncepcje rasowe
Stały się także podstawą hitlerowskiego nazizmu. Rakologia staje się popularnym trendem w Europie pod koniec XIX i na początku XX wieku. Twierdzi, że jest wiele ras i nie wszystkie są równe, a mieszanie się ras prowadzi do degeneracji. Hitler był również przepojony tym pomysłem i umieścił go w centrum swojej partii.
Najciekawsze jest to, że było sporo koncepcji rasowych, w niektórych z których Żydzi byli klasyfikowani jako rasa biała. Jednak teoria rasowa Gunthera stanowiła podstawę wizji Hitlera w tej kwestii. Opierał się na koncepcji 6 subras europejskich, na czele z Nordami – Aryjczykami. Resztę uznano za gorsze i zniszczono. Wierzono, że rasa wyższa jest lepsza od reszty we wszystkim: w intelekcie, w stosunku do pracy, w zdolnościach fizycznych i tak dalej. Mieszanie między rasami wyższymi i niższymi było zabronione, ponieważ prowadziło do degeneracji ludzi.
Żydów zaliczono do ras niższych, które poddano likwidacji. Warto zauważyć, że to teoria rasowa dość mocno zradykalizowała antysemityzm. Jeśli przed Żydami, aby uniknąć ucisku, wystarczył po prostu zostać ochrzczony, po czym już ich za takich nie uważano. Wraz z pojawieniem się teorii rasowej koncepcja antysemityzmu nabrała charakteru fizjologicznego, którego Żydzi po prostu nie mogli się pozbyć. To właśnie ta koncepcja dała początek idei eliminacji Żydów jako narodu.
W 1935 Hitler wprowadza prawa rasowe, które pozbawiają Żydów obywatelstwa i ograniczają ich prawa. Na przykład, aby zaangażować się w określone zawody. Równolegle z tym odbywa się proces aryanizacji, zgodnie z którym skonfiskowano mienie żydowskie na rzecz Aryjczyków, pozbawiając w ten sposób zarówno biznesu, jak i możliwości egzystencji.
Wszystko to zakończyło się tym, że już z początkiem wojny został zatwierdzony plan ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej, w którym postanowiono fizycznie zniszczyć Żydów.
