Niedawno pojawiły się informacje, zgodnie z którymi obywatele Rosji będą musieli odliczyć część swoich zarobków na utworzenie indywidualnego kapitału emerytalnego.
Następnie Ministerstwo Finansów opracowało nowy projekt ustawy „O gwarantowanym produkcie emerytalnym”. Inicjatywa związana jest z rozwojem nowego kapitałowego systemu emerytalnego, którego warunki zakładają, że składki na przyszłą emeryturę mogą być odprowadzane wyłącznie na zasadzie dobrowolności.
Rząd federalny modernizuje system dodatkowego zabezpieczenia emerytalnego. To prawda, że \u200b\u200bnie możemy mówić o niektórych zasadniczo nowych wynalazkach.
Obecnie za granicą istnieją różne systemy emerytalne. Znaczna część z nich opiera się na płatnościach rządowych i oszczędnościach tworzonych przez ludzi.
System emerytalny w USA – emeryci mają wybór
Wiek emerytalny w Stanach Zjednoczonych to 67 lat. Możesz przejść na emeryturę wcześniej, ale wtedy wysokość emerytury będzie mniejsza. Jeśli dana osoba przechodzi na emeryturę po osiągnięciu określonego wieku, przysługuje jej dodatek. W przypadku, gdy dana osoba nie dożyje emerytury, część pieniędzy zgromadzonych w czasie pracy trafia do współmałżonka. Jeśli dana osoba nie mogła zarobić na emeryturę (np. nie ma minimalnego dziesięcioletniego stażu pracy), otrzymuje świadczenia socjalne. To około 40% średniego dochodu w USA.
Druga emerytura jest finansowana. Do najbardziej znanych programów ubezpieczeń dobrowolnych należą IKE (Indywidualne Konto Emerytalne) oraz plan 401 tys. W przypadku tej drugiej opcji konto otwiera nie obywatel, ale pracodawca. On, podobnie jak sam obywatel, może wpłacać składki na przyszłą emeryturę.
Wszelkie składki emerytalne są zwolnione z podatków. Ponadto są ubezpieczeni przez Benefit Guaranty Corporation. Każdy Amerykanin ma prawo do zarządzania kontem emerytalnym. Może inwestować pieniądze w fundusze inwestycyjne, w papiery wartościowe. Osoba może również wykorzystać oszczędności emerytalne na opłacenie czesnego, otrzymać lub spłacić pożyczkę.
Nowa Zelandia: podstawą emerytury jest obywatelstwo
W tym kraju wiek emerytalny wynosi 65 lat. Jego wielkość nie zależy od stażu pracy i odliczeń. Najważniejsze jest posiadanie obywatelstwa i zamieszkania w Nowej Zelandii przez co najmniej dziesięć lat.
Obywatele mają również możliwość uczestniczenia w systemie, który przewiduje ubezpieczenia akumulacyjne. Jest kilka jej schematów. Konieczne jest przekazanie na przyszłą emeryturę od 3% do 10% zarobków. Pracodawcy (co najmniej 3%) i państwo również przyczyniają się do przyszłej emerytury danej osoby. Finansowanie tych ostatnich jest wprost proporcjonalne do wysokości składek pracodawcy i obywateli.
Menedżer konta emerytalnego oferuje różne programy inwestycyjne. Różnią się stopniem ryzyka. Ale oszczędności można inwestować w różne fundusze. Osoba posiadająca konto może przeznaczyć pieniądze na zakup pierwszego domu, jeśli znajdzie się w trudnej sytuacji finansowej. Możesz odmówić uiszczenia opłat na rzecz KiwiSaver tylko na podstawie własnego pisemnego wniosku.
Emerytura w Japonii
Opłaty na przyszłą emeryturę muszą płacić wszyscy mieszkający w Japonii. Dotyczy to zarówno cudzoziemców, jak i studentów. Musisz zapłacić po ukończeniu 20 roku życia. Wszyscy uczestniczą albo w państwowym systemie emerytalnym, albo w zawodowym. Wszystko zależy od obszaru, w którym pracuje. Jeśli fundusz jest publiczny, pieniądze trafiają do Japońskiego Funduszu Emerytalnego (GPIF).
Emerytura podstawowa jest wypłacana przez ten fundusz wszystkim emerytom, w tym przedsiębiorcom, rolnikom i innym, obecnie określanym w Rosji jako samozatrudnieni. Najważniejsze jest to, że osoba musi co miesiąc przekazywać składki. Ich rozmiar jest stały. To 150 dolarów. Aby mieć prawo do emerytury, osoba musi przepracować 25 lat.
Aby otrzymać emeryturę pracowniczą (zawodową), japoński pracownik musi odprowadzać składki w wysokości 18,3% otrzymywanego dochodu. W takim przypadku połowa kwoty jest wypłacana przez pracodawcę.
Szwajcaria to jeden z najlepszych systemów emerytalnych na świecie
Znaczna część emerytów w kraju otrzymuje od 60% do 80% wynagrodzenia, które zostało im wypłacone. Zabezpieczenie emerytalne jest na wysokim poziomie i jest uważane za najlepszy system emerytalny na świecie ze względu na to, że Szwajcaria posiada trójstopniowy system emerytalny. Są to podstawowa emerytura państwowa, emerytura pracownicza oraz częściowe dobrowolne ubezpieczenie emerytalne.
Państwo gwarantuje mieszkańcom kraju będącym na emeryturze godną płacę w przypadku osiągnięcia przez nich wieku emerytalnego: 65 lat dla mężczyzn i 64 lata dla kobiet lub osób niepełnosprawnych. W razie potrzeby dokonywana jest indeksacja płatności. Po ukończeniu 18 lat wszyscy obywatele muszą opłacać składki do państwowego systemu ubezpieczeń emerytalnych AHV. Ostateczne płatności zależą od łącznej kwoty składek, a także od stażu pracy. Jednocześnie emerytury są współfinansowane przez państwo.
Pracodawca odprowadza również składki na przyszłe emerytury pracownicze. Uczestniczy wraz z nimi w równych proporcjach w BVG (Berufliche Vorsorge) – systemie ubezpieczeń zawodowych. Jednak tylko ci obywatele, których roczny dochód przekracza 21,3 tys. franków (21,7 tys. dolarów), mogą oszczędzać na emeryturę pracowniczą. Wszystkie wpływy są lokowane w funduszach, inwestowane w akcje, obligacje i nieruchomości.
Trzeci etap systemu emerytalnego w Szwajcarii to szczebel oparty na dobrowolności. Składki opłacają obywatele we własnym zakresie (do 20% dochodu). Programy dla emerytów i rencistów oferują prywatne fundusze, duże firmy ubezpieczeniowe i banki. Niektóre z nich oferują bonusy. Oferowane są w formie ubezpieczenia na życie, ubezpieczenia zdrowotnego, gwarantowanych płatności. Ponadto osoba może wykorzystać pieniądze na zakup domu lub rozpoczęcie działalności gospodarczej.
Emerytury w Norwegii
Najlepszym przykładem wysokiej emerytury, pod warunkiem, że nie odprowadza się na nią żadnych składek, jest system emerytalny w Norwegii. Wielkość emerytur w tym kraju ustępuje jedynie emeryturom wypłacanym w Danii.
Przyczyna tego sukcesu jest prosta. Norwegia jest krajem produkującym ropę. Pieniądze, które trafiają do funduszu państwowego (Government Pension Fund Global, GPFG) są wykorzystywane przez rząd Norwegii na inwestycje. W przeciwieństwie do rosyjskich FIU i NPF norweski fundusz emerytalny inwestuje w papiery wartościowe i nieruchomości za granicą. Według danych Norges Bank, 70% wszystkich środków dostępnych w funduszu jest inwestowanych w akcje. Aktywa funduszu to ponad bilion dolarów. Na koniec 2018 roku zwrot z menedżerów GPFG wyniósł 6,1%. W 2017 roku było to 14%.
Aby kwalifikować się do pełnego ubezpieczenia emerytalnego, mieszkańcy Norwegii muszą przepracować 40 lat. Wiek emerytalny – 67 lat. Wysokość składek na ubezpieczenie społeczne zależy od wykonywanej przez obywatela pracy: najemnej lub samozatrudnionej. Musisz zapłacić od 8% do 11,5%. A mieszkańcy kraju uczestniczą w profesjonalnych programach emerytalnych (na zasadzie dofinansowania) lub samodzielnie oszczędzają.
Emerytury we Włoszech
We Włoszech surowe wymagania dla emerytów zostały złagodzone. To jedna z niewielkiej listy krajów, które poszły tą drogą. Reformę emerytalną przeprowadzono tu w 2011 roku. Wiek emerytalny (prawo do emerytury państwowej) wynosi 67 lat. W sierpniu 2019 r. weszła w życie kolejna nowelizacja, przewidująca różne możliwości przejścia na emeryturę wskazanego wcześniej wieku.
Reforma emerytalna z 2011 r. przewiduje całkowite przejście do systemu kapitałowego. Miesięczne składki odprowadzane przez pracowników nazywane są „składkami”. Idą do Narodowego Instytutu Ubezpieczeń Społecznych (INPS). Druga opcja to „kasy profesjonalne”. Przekazane środki są wydawane nie tylko na przyszłe emerytury, ale także na zwolnienia chorobowe i odszkodowania w przypadku utraty pracy (do dwóch lat).
„Składki” są obliczane według dość złożonego systemu. Bierze się pod uwagę zawód, stanowisko i rodzaj zatrudnienia. Ich rozmiary zmieniają się co roku. Płatności za pracownika są dokonywane przez pracodawcę.
Średnia emerytura w różnych krajach świata
Wartości średniej emerytury podawane są w walucie krajowej danego kraju oraz w dolarach amerykańskich.
- Unia Australijska 1800 AUD – 890 USD
- Austria 2260 EUR – 2700 USD
- Azerbejdżan 216 AZN – 127 USD
- Argentyna 2757 peso – 110 $
- Białoruś 398 rubli białoruskich – 250 $
- Bułgaria 200 BGN – 122 $
- Brazylia 75 000 HUF – 665 USD
- Wielka Brytania 610–830 USD
- Węgry 75 000 HUF – 285 USD
- Niemcy Dla mężczyzn — 1013 euro (1214 USD); Dla kobiet – 591 euro – 708 $
- 50 EUR – 1018 USD
- Dania 2800 EUR – 3356 USD
- Izrael 6800 NIS – 1890 USD
- Iran 4410008 rialów irańskich – 105$
- Irlandia 1600 EUR – 1918 USD
- Hiszpania 908 EUR – 1088 USD
- Włochy 1000 EUR – 1198 USD
- Kazachstan 66 050 tenge – 201 $
- Kanada 573 CAD – 6095 USD
- Cypr 1300 EUR – 1358 USD
- Korea 204 952 wonów koreańskich – 190 USD
- Kuwejt KWD 906 – 3000 USD
- Litwa 255 EUR – 305 $
- Meksyk 1000–1000 USD
- Holandia 2292 EUR – 2700 USD
- Nowa Zelandia 400 NZ–276 USD
- Norwegia 15 000 NOK – 1 842 USD
- Zjednoczone Emiraty Arabskie 10 200 AED – 2780 $
- Polska 382 EUR – 450 $
- Portugalia 540–647 USD
- Rumunia 640 lei – 163 $
- Rosja 13 000 rubli – 200 USD
- Singapur 336 SGD – 250 USD
- Słowacja 385 EUR – 461 USD
- Stany Zjednoczone 1160–1160 USD
- Republika Turcji 500 TL – 112 $
- Finlandia 1210 EUR – 1450 USD
- Francja 1000 EUR – 1198 USD
- Chorwacja 1 340 kun – 214 $
- Republika Czeska 420 EUR – 503 $
- Chile 157 952 peso chilijskie – 250 USD
- Szwajcaria 2000 CHF – 1112 USD
- Szwecja 1697 SEK – 2000 USD
- Estonia 410 EUR – 491 $
- Japonia 166 022 jen japoński — 1500 USD
