Czas poznać ego. Kiedy dusza inkarnuje się na planie fizycznym, w ludzkim ciele dochodzi do narodzin, rodzice nadają dziecku imię, które jest nasieniem osobowości – ego.
Zaczynają go uczyć w określonym środowisku, pokazywać pewne normy społeczne, zasady, według których należy żyć. Mniej lub bardziej świadomie przekazują też własne przekonania, które zaczynają kształtować dziecko. Cały ten proces nazywa się programowaniem. A to oznacza, że wszyscy wokół próbują przystosować idealną duszę do życia w świecie fizycznym.
Ego rośnie z wiekiem. Z biegiem czasu jest coraz więcej znajomości z tą stworzoną tożsamością. Człowiek utożsamia się z tym wizerunkiem do tego stopnia, że w razie potrzeby może go chronić za wszelką cenę. Ilekroć pojawia się poczucie, że obraz świata lub jego samego jest zagrożony, walczy, ponieważ ta iluzja jest nim samym. Użyje każdej wymówki, aby kontynuować tę egzystencję. W końcu nadchodzi chwila, kiedy zupełnie zapomina się, że człowiek jest duszą. A czasami nawet całkowicie zaprzecza się istnieniu duszy.
Stopniowo zapomina się o misji, planie życia i celach, a także o tym, kim jest dana osoba.
Tymczasem ego jest tylko wyrazem energii mentalnej, czyli pracy umysłu, mózgu. To nie jest podobieństwo osoby. Jest wytworem umysłu – czysto ludzkim tworem. Polega na wszystkim, co wydarzyło się w przeszłości, kocha kontrolę i żywi się lękami. A jej przejawem są emocje, dlatego jest iluzją.
Co to jest Ego?
Id to najgłębiej zakorzeniony aspekt ludzkiej psychiki, zwierzęcy instynkt. To jest głęboko w podświadomości. Jej celem jest uniknięcie bólu poprzez natychmiastowe poszukiwanie satysfakcji po przyjemności. To także chęć szerzenia gatunku i strach przed śmiercią.
Ego to funkcja wykonawcza osobowości, racjonalna część osobowości, fałszywa osobowość to obraz samego siebie. To jest to, co człowiek uważa za siebie, stuprocentową prawdę o nim i jego wizerunku. To, co uważa za najważniejsze.
Według Freuda nie ma go od samego początku życia. Rozwija się dopiero jakiś czas po urodzeniu, pozostając zależnym od czynników genetycznych i interakcji środowiskowych. Jej rolą jest godzenie konfliktów zadaniowych ze strony instynktów, sumienia i środowiska zewnętrznego. Integracja świata zewnętrznego i wewnętrznego. Uniemożliwia to osobie działanie zgodnie z jej podstawowymi pragnieniami. Pomaga również zachować równowagę między normami moralnymi a idealistycznymi.
Co to znaczy? Na przykład jadąc samochodem ktoś nagle wypada na drogę, ego nie pozwala ci wysiąść z samochodu i uderzyć tę osobę za wywołanie takiego stresu. Ego działa zarówno świadomie, jak i nieświadomie.
Superego to sumienie, hamulce i przeszkody, a także wyobrażenie o tym, kim powinien być człowiek, aby przestrzegać wartości społecznych i rodzicielskich. Obraz ideału I. Morał i ideały.
Dlaczego ego jest iluzją?
Wszechświat jest ogromnym oceanem świadomości. Każdy na najgłębszym poziomie psychiki jest częścią tego oceanu, kroplą wody. Ego jest mechanizmem, który tworzy iluzję ciebie jako kropli jako jednostki, oddzielonej od oceanu, oddzielnej świadomości, którą nazywacie Mną. Utrudnia to zobaczenie rzeczywistości – oceanu. Aby zobaczyć ocean, trzeba wyjść na zewnątrz. Ego oszukuje, mówiąc, że istniejesz tylko materialnie. Sprawia, że wierzysz, że umysł cię buduje, wciśnięty w ciało, krew i kości. Ta iluzja powstaje właśnie w procesie uczenia się.
Fundamentalną cechą ego jest dualizm, czyli podział świata między człowieka a resztę świata. Człowiek i inni ludzie, człowiek i zwierzęta, człowiek i środowisko, człowiek i wszystko inne. Brak połączenia z innymi. Konsekwencją tego jest przekonanie, że człowiek jest lepszy i ważniejszy od innych, że jego życie jest cenniejsze niż życie innych. W teraźniejszości nie ma wiążących elementów strachu, które mogłyby stworzyć prawdziwą tożsamość.
Jak działa ego
- Kontroluje osobę, dodając jej ważności i wyższości, krytykując innych;
- Przesadza, aby dać większe uznanie;
- Wymusza stosowanie kontroli i strachu;
- Używa słowa „powinien” lub trybu łączącego, aby udowodnić istnienie strachu;
- Identyfikuje się za pomocą „mieć” i „do”;
- Dumny ze wszystkiego, co materialne;
- Nieustannie szukamy oklasków, komplementów i uznania;
- Nie mogę słuchać;
- Zawsze usprawiedliwia się i broni, dostrzega problem u innych i szuka winnych;
- Nie może być w tej chwili, więc nadal wspiera kontuzje;
- Żywi się koncepcją dobra i zła;
- Reaguje na doświadczenia bólu i przyjemności;
- Porównuje z innymi;
- Używa plotek, aby zrujnować reputację innych;
- Zazdrość innym;
- Produkuje użalanie się nad sobą;
- Buduje szczęście na cudzym nieszczęściu;
- Uważa, że może uszczęśliwić innych;
- Tworzy własny świat.
Duchowo ego może być przeszkodą na drodze do oświecenia
Ego nie może zobaczyć siebie i zrozumieć, co się naprawdę dzieje. Rozwój duchowy polega na obserwowaniu własnych pragnień, dążeń i mechanizmów oraz wybieraniu tylko tego, co naprawdę chce się osiągnąć. Następuje odrzucenie złych nawyków, przekonań i zachowań, z którymi dana osoba do tej pory się identyfikowała. Zaczyna obserwować siebie, aby dowiedzieć się, kiedy pojawia się ego.
Człowiek jest doskonałą istotą, która cieszy się materialnym ciałem z jego fizycznymi, emocjonalnymi i mentalnymi wymiarami.
To nie osoba cierpi, kiedy izolujesz swoje ego, która nienawidzi niepewności i nie może znieść obecnego stanu. Aby złagodzić ból, próbuje sprawić, by pomyślał, że wszystko, co się dzieje, to koszmar, z którego można się w końcu obudzić. Wykorzystuje odczucie nierzeczywistości jako środek znieczulający, aby złagodzić ból. Ale to narzędzie może wkrótce przestać działać, a potem co? Ból może stać się nie do zniesienia.
To ego sprawia, że wierzysz w życie wieczne, w ochronę przed wszelkimi niebezpieczeństwami, nieprzewidywalnymi wydarzeniami i że nikt w rodzinie nie zachoruje ani nie umrze. Tymczasem są epidemie, a także ból i cierpienie. Wszystko to jest częścią rzeczywistości, o której zapomina się wraz ze zwodniczym.
Utrata materialnego postrzegania świata
Wszystko jest przemijające, łącznie z ego. Nic nie jest trwałe i prawdziwe. Nawet atomy tworzące materię są w ciągłym ruchu.
Jedynym ratunkiem jest zrozumienie, że człowiek jest duszą. Jest duszą z ciałem. To jest prawdziwe „ja” – świadoma, inicjująca energia, która istnieje poza ciałem fizycznym. Światło i miłość.
Do tej pory człowiek utożsamiał się ze swoim ciałem fizycznym i tym samym umieszczał się w pewnych granicach.
Jesteś duszą i masz ciało używane do poruszania się po świecie. Musisz zobaczyć w sobie duszę i poczuć jej nieskończoność.
Zmień ego
Natalia Agafonova, rektor Instytutu Ekonomii i Prawa Zachodniego Uralu, wyjaśnia:
Istnieją różne opinie, czy to jest dobre, czy złe. Wydawałoby się, że chyba nie jest dobrze, gdy człowiek tworzy alternatywną osobowość, ma to jednak dobre strony, ponieważ planując jakiś idealny obraz siebie, opisujemy najlepszą wersję siebie.
To punkt oparcia, od którego zaczyna się sam rozwój, a na drodze do sukcesu, jak pokazuje praktyka, ludzie, którzy nie tylko gonią za modą na konformizm, ale wyznaczają prawdziwy wizerunek taki, jakim chcą być – osiągają wiele w swoim życiu . Nie tylko pod względem wyników, ale także pod względem alokacji własnych środków.
Pozwala to czasem nawet pobić siebie i wyłączyć udaną autoprezentację. W tym przypadku alter ego jest swego rodzaju drogowskazem informującym o tym, jak człowiek się rozwija, co chce osiągnąć. Jest bardzo ważny punkt – to moment zachowania zasobów, bo taki jest właśnie jego wizerunek i cele. Więc wynik przyniesie przyjemność.
Wyczerpane ego
Teraz modne jest mówienie o inteligencji emocjonalnej, zdrowiu emocjonalnym. Ale bardzo często, cóż, pomijamy ważny punkt – rozróżnienie, gdzie już leży granica między zmęczeniem a naruszeniem emocjonalnego postrzegania życia świata.
W rzeczywistości mówimy już o zabezpieczonym ego. Skąd to pochodzi? W rzeczywistości jest to cena sukcesu. To znaczy, kiedy narysowaliśmy sobie obraz tego, co najlepsze w nas samych i pogrążyliśmy się w tym dążeniu, nieustannie rywalizując ze sobą, i wszywając w nasze życie matrycę tylko po to, by podejmować decyzje, osiągać cel, bez względu na przeszkody, mimo wszystko.
W tym momencie nawet najbardziej zdecydowani, odpowiedzialni i celowi ludzie zaczynają zawodzić i męczyć się ciągłym podejmowaniem decyzji. Tutaj jest sztuczka. Jeśli potrafimy zdefiniować w sobie wypalenie emocjonalne, to wyczerpanie ego nie jest takie proste. Jeśli gonimy za najlepszą wersją siebie, nie dajemy sobie prawa do zmęczenia i przerwy.
A wyczerpywanie się ego przejawia się w tym, że rezygnujemy z kariery. Zmieniamy zawód, bo mamy już wizerunek. Postanowiliśmy więc, że musimy trenować wytrzymałość i nieustannie podkopywać się do najlepszej wersji. Ktoś nie wstaje i załamuje się, bo spalone ego zaczyna prowokować. Decyzje są impulsywne. Lub odwrotnie, aby spowolnić działania osoby tak bardzo, że wynik nie jest już potrzebny.
Ogromny ciężar odpowiedzialności za podejmowanie trudnych decyzji prowadzi do tego, że ludzie się załamują, nie dotrzymują terminów, zaczynają obwiniać się i załamywać otoczenie. W rezultacie niszczą otaczający ich świat. Najbardziej zdesperowani odważą się na redukcję. Co zrobić, aby tego uniknąć?
Najpierw naucz się robić to, czego nie musisz robić. Delegat w pracy iw domu.
Po drugie, naprzemiennie intensywne ćwiczenia z dniami terapii, kiedy wykonujesz prostą, nieumysłową pracę. Na przykład może to obejmować parsowanie dokumentów do folderów. Posortuj notatki, ułóż je w dogodnej dla siebie kolejności.
Po trzecie, przestań gonić za wiedzą. Zasoby naszego mózgu, bez względu na to, jak bardzo go trenujemy, nadal będą ograniczone. Duże obciążenia poznawcze prowadzą nie tylko do wypalenia emocjonalnego, ale także do wyczerpania ego.
Rozpoznawaj wiedzę innych, nawiązuj z nimi komunikację. Musisz zrównoważyć swoje życie między pracą a przestrzenią osobistą. Wypełnij go komunikacją z bliskimi, rozrywką i innymi przyjemnościami.
