Het doel van elk bedrijf is om financiering aan te trekken voor de ontwikkeling van zijn bedrijf. Een lening krijgen bij een bank of direct na opening een goedaardige belegger vinden is bijna onmogelijk. In dergelijke gevallen moet de onderneming aandelen uitgeven die aan beleggers worden aangeboden. Degene die ze overneemt, wordt mede-eigenaar van de startup.
Als een startup veel gevraagd en relevant blijkt te zijn, zijn vroeg of laat fondsen nodig voor de verdere ontwikkeling ervan. Als optie is het in aanmerking nemen van geleend geld of de uitgifte van obligaties, promessen geschikt.
De meest optimale oplossing zou echter zijn om aandelen op de beurs uit te geven. U kunt dus snel grote investeringen krijgen.
Voor particuliere beleggers kan dit een goede zet zijn om winst te maken op hun beleggingen. Beursintroducties omvatten doorgaans uitgiftepremies voor huidige particuliere beleggers. Tegelijkertijd kunnen publieke investeerders deelnemen aan het bod. Naast een IPO kan een bedrijf ook naar de beurs gaan via een directe notering, waarbij het geen nieuwe effecten verkoopt of kapitaal aantrekt.
Bedrijven gaan om een of meer van de volgende redenen naar de beurs via het IPO-proces:
- Kapitaalverhoging – Dit kapitaal kan worden gebruikt om bestaande schulden te financieren, te verwerven of af te lossen.
- Om uw status aanzienlijk te verhogen en nieuwe investeerders, partners en klanten te vinden, een goede oplossing voor niet erg populaire bedrijven.
- Om de aankoopvaluta te krijgen – de waarde van de aandelen van veel particuliere bedrijven is niet eenvoudig te bepalen, dus het is veel gemakkelijker om de aandelen te gebruiken.
- Om bestaande investeerders een exit te bieden.
- Om medewerkers te belonen en te betrekken.
- Om naar de beurs te gaan, moet een bedrijf een rijke geschiedenis hebben en de afgelopen 2-3 jaar rapporten hebben gepubliceerd. Wat bijvoorbeeld de New York Stock Exchange betreft, zou de waarde van het bedrijf meer dan $ 50 miljoen moeten zijn.
Voorfase
Dit is de langste fase, die 3 maanden tot 3 jaar duurt. Belangrijkste doelen:
- commercialisering van het bedrijf;
- uitgifte en verkoop van effecten.
Gedurende deze periode zal de onderneming haar belangrijkste indicatoren, namelijk activa en corporate governance, moeten evalueren. Alleen op deze manier zal het mogelijk zijn om de prijs en het aantal uit te geven aandelen nauwkeurig te achterhalen en natuurlijk om de toekomstige kapitalisatie van de onderneming vast te stellen.
Het is ook noodzakelijk om het niveau van informatie en financiële toegankelijkheid te beoordelen. Dit zal een positief effect hebben op het vergroten van het vertrouwen van investeerders in het bedrijf en het verbeteren van de reputatie. In overeenstemming met de vereisten van beurshandel moeten alle emittenten elk kwartaal hun financiële overzichten openbaar indienen.
Zodra de analyse is afgerond, kan het bedrijf beoordelen of het rendabel is om effecten openbaar te veilen. De raad van bestuur zal een oordeel geven of het de moeite waard is om naar een beursgang te gaan. Bij een positief antwoord zal de firma een overeenkomst moeten ondertekenen met de underwriter. Daarna begint de voorbereiding.
Voorbereidende fase
De underwriter bereidt het proces voor om de aandelen naar de beurs te brengen.
Deze investeringsbanken werken vanaf het begin van het uitgifteproces tot het einde, wanneer de notering plaatsvindt, met de uitgevende onderneming samen. Er zijn verschillende acceptatiemechanismen beschikbaar voor de uitgevende organisatie. Ook de beurs voor de plaatsing van aandelen en brokers moeten worden geselecteerd.
De underwriter moet bekende risicofactoren evalueren en de IPO-parameters instellen om de bodemprijs te bepalen om dekking te verzekeren. Het bepaalt ook het optimale moment voor de uitgifte van effecten aan de beurs.
IPO-underwriters hebben veel rollen, maar de belangrijkste rol is om het hele Initial Public Offering (IPO)-proces uit te voeren. In het IPO-proces kan er één verzekeraar of een groep verzekeraars zijn.
De underwriter bereidt ook een investeringsmemorandum voor. Het is vereist door de regelgevende overheidsinstantie. De Bank of Russia in de Russische Federatie voert de controle op dit gebied. In de Verenigde Staten wordt dit afgehandeld door de SEC.
Het investeringsmemorandum bevat informatie over de onderneming: bestuurders en aandeelhouders, verslagen, dividendbeleid. Het bedrijf zal ook verklaringen moeten voorbereiden voor de noodzaak om geld in te zamelen. Als alle door de bijzondere instantie gevraagde benodigde informatie is aangeleverd, wordt binnenkort de datum van de beursgang vastgesteld.
Er wordt een reclamecampagne gelanceerd om de aandacht van investeerders te trekken. Bij reizen naar buitenlandse financiële centra onderhandelen de vertegenwoordigers van het bedrijf met potentiële investeerders en makelaars. De belangrijkste reizen worden uitgevoerd in de hoofdsteden van grote staten. Daarbij laat de beheerder investeerders kennismaken met alle benodigde rapportages en data. Het hele Road Show traject duurt gemiddeld enkele weken.
Hoofdpodium
Op de Road Show worden voorlopige biedingen op de effecten van de emittent verzameld. Grote investeerders hebben de mogelijkheid om ze te kopen voordat ze worden geplaatst.
Door de ontvangen aanvragen te analyseren, komt de underwriter erachter in welke hoeveelheden beleggers bereid zijn om aandelen te kopen en voor welk bedrag. Overigens heeft de underwriter een voorkeursrecht om vóór de IPO aandelen te kopen met hun wederverkoop in de toekomst na de publicatie.
Laatste stap
De laatste fase of notering betekent het begin van de omloop van effecten op de beurs. Eenmaal gepubliceerd, worden ze genoteerd op de beurs en kunnen mensen ze kopen en verkopen. Bieden en maak de effectiviteit van de IPO duidelijk. Een kapitaalverhoging en de vorming van een stabiele reputatie is alleen mogelijk als de waarde van de aandelen marktconform is.
Bovendien, als de effecten van een particuliere onderneming actief worden verhandeld op de secundaire markten, dan is het ook een uitstekende kandidaat voor een directe notering omdat de aandelenkoers gemakkelijker te bepalen is. Met een directe notering gaat een particuliere onderneming naar de beurs zonder verzekeraars en zonder de verkoop van nieuwe effecten; het biedt simpelweg bestaande aandelen aan die in het bezit zijn van investeerders en werknemers en begint te handelen op de beurs.
Aandelen kopen bij de eerste IPO
Dit is een zeer risicovolle aankoop. Particuliere investeerders hebben geen gegevens over het bedrijf. Ze kennen de belangrijkste indicatoren en het publiek niet. Deze gegevens zijn beschikbaar nadat ze openbaar zijn gemaakt. Een dergelijke aankoop is dus te vergelijken met een loterij.
Bovendien zijn effecten in zo’n geval instabiel. Daarom is het raadzaam om ze pas na de plaatsing aan te kopen, of liever, zodra de waarde van de aandelen constant wordt.
Zoals Vladimir Vereshchak, financieel adviseur en oprichter van adviesbureau Bogatstvo, uitlegt, is het kopen van aandelen in het stadium van hun eerste bod een riskante onderneming.
Het is belangrijk om te begrijpen dat wanneer u een aandeel koopt, u een bedrijf koopt. En de meeste bedrijven hebben in dit stadium van hun ontwikkeling nog geen openbaar beschikbare financiële geschiedenis voor een voldoende lange periode. Het is uiterst moeilijk om de business te beoordelen en de verdere gang van zaken te voorspellen. Hoewel analisten en managers die werken voor beursvennootschappen die u dit soort beleggingen aanbieden, u natuurlijk anders zullen verzekeren. Het verkoopplan moet worden vervuld.
Wil je toch deelnemen aan een beursgang, kijk dan eens naar de instrumenten van collectief beleggen. Bijvoorbeeld exchange-traded funds (ETF’s). Het is zowel goedkoper als betrouwbaarder.
Er zijn ongeveer 8 van dergelijke fondsen in de wereld. De grootste hiervan is First Trust U.S. Equity Opportunities ETF (NYSEARCA: FPX). Het fonds koopt tegelijkertijd de meest liquide aandelen van de 100 grootste emittenten op de 6e dag na hun eerste aanbieding, en verkoopt ze op de 1000e.
Brede diversificatie vermindert de risico’s aanzienlijk. En de beheervergoeding samen met de spread is niet hoger dan 0,7% per jaar. Gemiddeld over de afgelopen 10 jaar heeft het fonds de beleggers 16,5% per jaar teruggegeven in Amerikaanse dollars vóór vergoedingen, belastingen en inflatie. Maar onthoud dat inkomsten uit het verleden geen garantie zijn voor toekomstige inkomsten. Vergeet de volledige financiële planning en andere activaklassen in de portefeuille niet.
