Route 66 – het is een symbool geworden van een heel tijdperk, een toevluchtsoord voor bandieten en een getuige van een keerpunt in de geschiedenis van het machtigste land ter wereld. Films, romans en cultsongs werden aan haar opgedragen. Je hebt vast wel eens van haar gehoord.
In de herfst van 1926 verneemt Cyrus Stevens Avery, een sociaal activist uit Oklahoma, dat zijn grootse plan, gesteund door vier collega’s van het Comité voor de bevordering van het motorvervoer, eindelijk zal uitkomen. 11 november Road 66, van Chicago naar Los Angeles, wordt officieel een transcontinentale weg. Er valt iets te vieren! 3939 kilometer, acht staten en drie tijdzones. Avery is er snel bij om haar vader te bellen. En terecht, want jarenlang probeerde hij de regering ervan te overtuigen dat zo’n route de economie van het land zou versterken.
Free-roaming boeren en handelaren zijn één ding. Nieuwe dorpen, benzinestations, werkplaatsen, winkels, motels en cafés komen op de tweede plaats. Voorzag Avery in zijn visie dat hij zou bijdragen aan het creëren van de belangrijkste route door de Verenigde Staten?
Stinkende boog
Jackson Boulevard in Chicago is waar Highway 66 begint. Het Adams Street-bord is een van de meest gefotografeerde ter wereld. Hier begon het verhaal. Chicago betekent stinkende ui in de Algonquiaanse Indiase taal. Lake Michigan aan de ene kant, rivierslagaders aan de andere. Het feit dat het moeras was, droeg zeker bij aan de stank.
In 1818 waren er maar een paar kolonisten die verheugd waren over het feit dat Illinois op het punt stond toe te treden tot de Unie. Op 26 augustus 1818 werd het uitgeroepen tot de 21e staat. En toen ging alles heel snel.
In minder dan twintig jaar bleek dat de “Onion City” zich op zo’n ideale plek bevindt dat het een grote bijdrage kan leveren aan de ontwikkeling van de economie van de hele staat. In 1848 werd een kanaal gegraven om Lake Michigan en de Illinois-rivier met elkaar te verbinden, die op zijn beurt uitmondde in de rivier de Mississippi. Ook het eerste treinstation, het station van de Union State, werd geopend.
Direct naast Jackson Boulevard, midden in het drukste autoverkeer – de reden was heel simpel. Alleen hier overtreden trams en trolleybussen het verkeersbesluit niet, aangezien de boulevard behoorde tot de afdeling groenvoorziening van de stad. Auto’s konden snel en zonder te manoeuvreren tussen het openbaar vervoer. Daarom werd Jackson Boulevard in 1926 aangewezen als de nu beroemde Route 66, en het werd de plaats waar Cyrus Avery zo hard voor vocht om te erkennen.
Als God omeletten maakte
Het beroemde restaurant van Lou Mitchell op Jackson Boulevard 565 werd geopend in 1923. Ze trakteerde soldaten die terugkeerden uit de Tweede Wereldoorlog op de beroemde “jumbo omeletten” en werd de heldin van het straatlied – het nummer “Get Your Kicks on Route Sixty Six” van de Bobby Troupe.
Een van de beroemdste voedselgidsen ter wereld, de Zagat Survey, beschrijft het restaurant als volgt: “Als God omeletten zou maken, zouden ze net zo smaken als die van Lou Mitchell.”
Chicago in de jaren twintig was levendig met plekken om te zitten, koffie te drinken, over het weer of politiek te praten en goed te eten. Weinig mensen weten dat restaurants van het type diner, d.w.z. met een karakteristieke open keuken in het midden en een bar waar een glimlachende serveerster koffie schenkt zonder de gasten zelfs maar om hun mening te vragen, zijn tot stand gekomen dankzij oprichter Lou Mitchell.
De Griekse immigrant John Raklios werd de koning van de eetkamer genoemd. Volgens lokale bronnen wees deze flitsende Griek met een sterk temperament de lokale restaurateurs stoutmoedig op hun fouten en nam hij de taak om hen op de hoogte te brengen. Hij werd al snel een autoriteit en leerde de lokale bevolking hoe ze gasten konden aantrekken met zelfgemaakte, eenvoudige gerechten, relaties met klanten konden opbouwen en een omgeving konden creëren waarin lokale chauffeurs zich thuis voelen.
Raklios was een uitstekende kok en had charisma. Zoals gemeld in de Janesville Daily Gazette op 20 november 1957, arriveerde hij in de Verenigde Staten met slechts zes dollar op zak en begon te werken als conciërge. Hij opende de eerste microscopisch kleine eetgelegenheid in 1905. En ze trok al heel snel klanten omdat ze heerlijke omeletten serveerden.
Het is een van de meest herkenbare merken in Chicago geworden. En hoewel het lot zich tegen de Griek keerde, die voor het eerst een ernstig auto-ongeluk kreeg en in 1937 zijn fortuin verloor als gevolg van de crisis, heeft de cultuur van lokale eetgelegenheden wortel geschoten in de Verenigde Staten, en de omeletten van Lou Mitchell behoren tot de beroemdste in de wereld.
Lincoln
Op Highway 66, op nog geen tweehonderd kilometer van Chicago, ligt de stad Pontiac. Voor het gemeentehuis ontmoet Abraham Lincoln voorbijgangers, leunend tegen het hek, met zijn overjas losjes over zijn arm geslagen en zijn hoed op een van de balustrades gevallen.
Het was hier dat de zestiende president zijn carrière begon en de bijnaam “Honest Abe” verdiende: toen hij toevallig verkeerd wisselgeld uitgaf, rende hij door de stad om het geld terug te krijgen. Een andere keer had hij het product niet per ongeluk toegevoegd, dus nam hij een extra pakket mee voor de klant. Later, als advocaat, werd hij beroemd omdat hij de armen niet de schuld gaf. Hij overtuigde de mensen die ruzie maakten om tot een overeenkomst te komen in plaats van naar de rechtbank te gaan, ook al verloor hij zijn honorarium.
De aanbidding van Lincoln strekt zich uit tot alle omliggende steden, waar het toekomstige staatshoofd zijn eerste juridische stappen zette.
De stad Lincoln aan Highway 66 kreeg zijn naam voordat Honest Abe beroemd was. De stedelingen hadden niet het geld om een welwillende advocaat te betalen om te helpen met de kavels. Nieuwe nederzettingen langs de drukste route kwamen na regen als paddenstoelen uit de grond en een advocaat was onmisbaar. De kolonisten stelden voor om de stad uit dankbaarheid naar de behulpzame Abe te noemen.
Blijkbaar zei Lincoln destijds dat hij niets van waarde wist dat hij Lincoln noemde en nam het idee met een korreltje zout, gezien de ernst van de lokale bevolking. Hij doopte het bord “Welcome to Lincoln” door het te overgieten met watermeloensap en vervolgens de fruitpitten aan de voeten van de dorpelingen uit te spugen, wat een juridische formule voor zijn naam opleverde. Daarom is het symbool van de stad en een must-visit op de 66e route het watermeloenmonument in de stad.
De connecties van de president met de beroemde weg eindigen daar echter niet. Er is een kantoor in Springfield waar hij werkte, een Presbyteriaanse kerk waar hij op zijn favoriete bank zat, en een huis waar hij van 1844 tot 1861 woonde. Daarom wordt Highway 66 vaak de “Lincoln Highway” genoemd.
Jesse James-grot
Terwijl toeristen op Highway 66 St. Louis passeren, de geboorteplaats van Amerika’s beroemdste Budweiser-bier en Amerika’s beste koosjere ijs geserveerd in Ted Drews, bevinden ze zich op een van de donkerste plekken op de beroemde route. In de buurt van de Meramec-grotten, gehuld in legendes en het decor voor de romans van de beste Amerikaanse popcultuurschrijvers zoals Harlan Coben of Stephen King.
In 1861-1865, d.w.z. tijdens de burgeroorlog bevonden zich kruitmagazijnen in de grotten. Al snel werden de lange gangen een aantrekkelijk toevluchtsoord voor weggelopen slaven.
In 1874 verstopte Jesse James zich samen met zijn broer Frank in Meramek. Op dezelfde plaats verstopten ze waarschijnlijk de buit van invallen op treinen en postkoetsen. Toen de beroemde gangster in 1882 werd doodgeschoten, werden de grotten de bestemming voor alle schatzoekers die hongerig zijn naar glorie. Lokale boer Lester Dill zag al snel het potentieel voor zaken. Hij kocht de grotten en creëerde een toeristisch imperium.
Sectie van de voormalige Route 66 in Arizona
In 1944 haalde hij zijn schoonzoon over om met een vriend naar New York te gaan en met een vriend het Empire State Building te beklimmen. De heren waren gekleed in pakken die de huid van een luipaard imiteerden. Hangend aan de wolkenkrabber dreigden ze naar beneden te springen en zelfmoord te plegen als mensen van over de hele wereld niet naar de Meramek-grotten zouden gaan. Hoewel de ‘live-adverteerders’ negen dagen in een gevangenis in New York doorbrachten nadat ze uit een wolkenkrabber waren ‘getrokken’, werd het spektakel beloond: heel Amerika begon over de grotten te praten.
Rond dezelfde tijd ontmoette Dill een vermeende honderdjarige die zichzelf voorstelde als Jesse Frank Dalton tijdens een bezoek aan zijn grotwoningen. En hij beweerde dat hij vroeger bekend stond als Jesse James – een van Amerika’s meest beruchte gangsters en schutters!
Motel voor Nat King Cole
Een andere historische plek langs de route is Alberta’s Hotel, opgericht door de Afro-Amerikaanse Alta Ora als eerbetoon aan muziek. Jaren van swing, jazz en blues droegen bij aan de reis langs Route 66.
Mensen van Chicago tot Los Angeles snakten naar ritmische en energieke klanken. Nat King Cole reisde met zijn groep, gewild bij restauranthouders en hoteliers. Zijn optredens trokken publiek en garandeerden hem een vaste plaats in de geschiedenis van de wereldmuziek. Helaas konden zwarte muzikanten niet op dezelfde plaatsen eten en slapen als blanken. Dit probleem wordt goed geïllustreerd door het Groene Boek.
Alberta Ora, destijds een energieke Afro-Amerikaanse en Cole’s grootste fan, zei dat het zo niet verder kon. In 1946 kocht ze een enorm vervallen ziekenhuisgebouw in Springfield en vertelde haar familie dat ze het eerste hotel voor gekleurde mensen op Route 66 zou creëren. Met de hulp van haar familie, buren en een plaatselijke predikant creëerde ze een ware enclave van de Afro-Amerikaanse cultuur.
Tien jaar na de opening was het Alberta Hotel het meest winstgevende zakencentrum op de kaart van Black Route 66. Barbershop, dansclub, restaurant, hotel – in Alberta kon je je haar laten doen, pompoentaart eten en dansen tot je erbij neervalt . het ritme van de grootste hits. Onder de stamgasten waren de grootste zwarte muzikanten van de dag, waaronder de favoriete Cole van de gastheer. Basketbalspelers van de Harlam Globetrotters bezochten ook het hotel.
Al snel werd de beroemdste nachtclub van Alberta geopend op Highway 66, Crystal Palace, gewijd aan bluesmuziek. Het werd bezocht door sterren, maar elk van de muzikanten kon binnenkomen met hun instrument en deelnemen aan geïmproviseerde concerten, die tot 1964 steevast elke avond plaatsvonden.
