Het Netflix-platform heeft al lang fans van series. En in de afgelopen jaren lopen bioscoopbezoekers het risico te verdrinken in de filmgolven van hoogwaardige streamingproductie. Deze recensie zal diegenen helpen die het beu zijn om catalogi te scheppen om de juiste serie te vinden om te bekijken.
Vreemde dingen
Kleine stad in Noord-Amerika. Buurtbewoners zijn gewend aan een rustig en kalm, zelfs te rustig leven. En vreemde gebeurtenissen verrassen iedereen – dan zal de tiener verdwijnen, dan zal het meisje verdwijnen, bijna voor het oog van iedereen. Dan dwalen wat onbegrijpelijke kinderen de stad in, en nog onbegrijpelijker volwassenen jagen ze achterna.
En dit alles tegen de achtergrond van de jaren 80 van de 20e eeuw – vóór de release van de eerste Windows een paar jaar, waren personal computers net in de uitverkoop en zien mobiele telefoons er nog steeds uit als legerradio’s. En in deze retro-nostalgie is de hele charme van de serie geen thriller, maar een stilering, maar hoe helder en gezellig!
Zwarte spiegel
De wereld van de nabije toekomst, waarin de samenleving volledig informatief is geworden. Mensen zijn niet zozeer veranderd als wel nieuwe kansen gekregen. En het is niet de schuld van technologie en gadgets dat een persoon in de nieuwe realiteit slechts één kans meer zag om zijn buren vuil te maken.
De belangrijkste en nogal provocerende vraag van de serie – gelooft iemand echt dat de menselijke natuur kan worden veranderd? Nee, de makers van de show antwoorden: informatietechnologie is slechts een spiegel. Mensen houden gewoon niet van hun eigen spiegelbeeld.
Liefde, dood en robots
Een serie gebouwd volgens het principe van een almanak – elke aflevering heeft een compleet plot, gefilmd in een eigen stijl, meestal animatie, maar er zijn ook korte speelfilms. Alle verhalen zijn fantastisch. Maar wacht niet op dappere astronauten, ruimteprinsessen en blasters met ruimteschepen.
Het spektakel is somber, nadrukkelijk naturalistisch en vaak wreed. De afleveringen zijn op geen enkele manier aan elkaar gerelateerd door de plot, maar elk heeft robots en mensen hoeven niets goeds van hen te verwachten. Er is niets baanbrekends aan de serie, maar over het algemeen is het gewoon een genot voor fans van sci-fi.
Narco’s
Op het eerste gezicht is dit een verhaal over de beroemde Colombiaanse drugsbaron, die uiteindelijk naar de dappere politieagent uit Miami kwam. Maar wat begon als een detective-gangster-thriller, verandert al snel in een sociaal drama.
De drugsdealer is populair onder de stedelingen, zoals een nobele rover. En daar zijn redenen voor – de crimineel doet, naast criminele confrontaties, veel voor de armen. Maar de overheid, ook verstrikt in misdaad, heeft geen haast om haar arme medeburgers te helpen. De cocaïnedealer lijkt steeds minder op een monster en meer op een ongelukkig mens.
Kroon
De gebeurtenissen in de serie beginnen met de toetreding tot de troon van Elizabeth II. En dit is al verrassend – een historische band gewijd aan nog levende mensen? Britse regisseurs maakten een film niet zozeer over de Britse koningin, maar over de liefde van het volk van het Verenigd Koninkrijk voor het instituut zelf van de monarchie.
Het heeft geen zin om de plot opnieuw te vertellen – het is alsof je een geschiedenisboek citeert. Maar alle echte gebeurtenissen worden gepresenteerd door het prisma van de deelname van een bepaalde vrouw eraan. Het beeld van de koningin bleek tragisch – een persoon met macht is altijd alleen. De indruk van de serie wordt aangevuld met prachtige landschappen, dure outfits en de getrouw overgebrachte geest van een vervlogen tijdperk.
Duisternis
Het Duitse project gaat met de kijker in gesprek over de verbinding tussen verleden en toekomst, vrije wil en predestinatie. De plot is eenvoudig – een klein stadje waar onlangs twee kinderen zijn verdwenen. In de stad kent iedereen elkaar van kinds af aan, er is echt niemand te vermoeden. Maar vrijwel direct wordt het verhaal ingewikkelder, blijken er enkele oude banden tussen de personages te zijn die te maken hebben met de gebeurtenissen van nu.
De serie moet zonder afleiding worden bekeken. De verhaallijnen zijn moeilijk te volgen – er zijn er veel, ze zijn verwarrend en met elkaar verweven. De sfeer van de tape is het meest opvallend – somber, zelfs beklemmend, maar verslavend. De kijker begrijpt niet alles, maar voelt dat hier geen happy end zal zijn.
Mindhunter
Een psychologisch drama dat zich voordoet als een detectiveprocedure. In de jaren zeventig probeert een jonge FBI-agent erachter te komen wat moordenaars drijft die zonder reden misdaden plegen. Hij probeert steun te vinden bij zijn superieuren, medewerkers, wetenschappers, maar niemand neemt zijn idee serieus.
De held probeert de criminelen, die later “seriemoordenaars” zouden worden genoemd, om een eenvoudige reden te begrijpen – om ze te vangen, moet je ze begrijpen. En wees niet beperkt tot de zin – “ja, ze zijn allemaal gek.” En het is nog steeds niet bekend wat moeilijker is om met vreselijke criminelen te praten of om je eigen superieuren de noodzaak van deze gesprekken te bewijzen.
Na het leven
Tegelijkertijd grappig, verdrietig en heel levensverhaal. De vrouw van de hoofdpersoon sterft, hij denkt eerst aan zelfmoord en besluit dan in leven te blijven, maar wordt een complete schurk. Of, zoals hij zegt: doe en zeg alleen wat je wilt.
Maar het bleek dat egoïst worden naar believen net zo onrealistisch is als op zondag heilig worden of maandag stoppen met roken. De held lijdt eerst, zegt nare dingen tegen de mensen om hem heen. Maar uiteindelijk komt hij in het reine met het verlies en probeert hij opnieuw contact te maken met vrienden en geliefden.
BoJack-paard
Er woonde een paard. Of liever, een half paard, half mens genaamd BoJack. Ooit was hij een beroemde acteur, en nu is hij gewoon een rijke zwerver, die medelijden met zichzelf heeft en soms een eetbui krijgt. De animatieserie lijkt misschien een vreemde fantasie over een wereld die wordt bewoond door mensen en pratende dieren, maar in werkelijkheid is het een heel triest verhaal.
In de serie vind je argumenten over het leven van een beroemdheid, de prijs van succes, de onvermijdelijkheid van mislukking. Gelukkig wordt het project door humor gered van complete depressie. De serie staat bol van cynische grappen over Hollywood, de midlifecrisis en de mensheid in het algemeen.
Seksuele voorlichting
De plot ontwikkelt het verhaal van een jonge man die besluit zijn klasgenoten te helpen met hun seksuele problemen. Aan de ene kant is de held de zoon van sekstherapeuten, dus hij kent het onderwerp op een bijna professioneel niveau. Maar het punt van de grap is dat de held zelf hulp nodig heeft – verlegen met veel fobieën en zelfs zonder enige ervaring in seksuele relaties. Hij is gewoon bang voor seks.
De serie lijkt misschien onbescheiden, de personages – losbandig. Maar in feite zijn dit de kinderen van gisteren, lichamen die niet voorbereid zijn om op te groeien, die hun ‘niet-kinderachtige’ problemen ontroerend oplossen. Het hele verhaal is rijkelijk gekruid met uitstekende muziek- en dansnummers.
Kominsky-methode
Aan alles in de wereld komt een einde. Het leven van een oudere (onder de 80) acteur loopt dus al op zijn einde. Hij heeft al afscheid genomen van zijn acteercarrière, nu geeft hij acteerlessen. Een triest verhaal, verteld met lichte ironie, dat oud worden niet gemakkelijk is, maar vaak vernederend.
De held wordt gered van complete hopeloosheid door een oude vriendschap met zijn eigen agent. Ze voelen zich allebei eenzaam, maar proberen er niet aan te denken of erover te praten. Het mooie van de serie is dat ze niet uiteenvalt in een betraand melodrama, hoewel ze is opgedragen aan de treurigste periode van het menselijk leven.
Grace en Frankie
De plot van de serie is eenvoudig – tijdens een familiediner horen de vrouwen van hun echtgenoten een onverwachte verklaring. Ze vertrekken en het gezin. Het zou een banale plotwending zijn, zo niet voor 2 “maars”. Ten eerste mannen onder de 70 (ze zijn 40 jaar getrouwd). Ten tweede gaan ze naar elkaar toe. Omdat ze “liefde” hebben, en voor 20 jaar. Maar ze zijn het beu om in leugens te leven, dus zijn ze van plan te trouwen, aangezien het homohuwelijk nu legaal is (in Californië).
De inhoud van de serie is een verhaal over hoe twee vrouwen van middelbare leeftijd, die volledig in shock zijn, proberen om te gaan met een nieuwe realiteit. Soms is het triest om te zien, maar meestal is het erg grappig. Dit is de boodschap van het project – het leven zorgt altijd voor verrassingen, zelfs als je 70 jaar oud bent. Maar dit is meer een reden voor optimisme, niet voor depressie. Stop met zeuren!
Einde van de ***wereld
Opgroeien verhaal op de weg. Jonge helden, waarvan er één verdacht veel op een psychopaat lijkt, en de tweede is een vreemd meisje met sociopathische gewoonten. En dit stel gaat op pad, op zoek naar een lang verloren gewaande ouder.
Maar de wereld brengt veel verrassingen voor tieners – echte psychopaten en verkrachters wonen hier, je kunt worden geslagen voor een paar liter benzine, en geliefde vaders zijn eigenlijk drugsdealers die niets om hun eigen kinderen geven. Aan het einde van het eerste seizoen begrijpen de personages wat het publiek veel eerder had geraden. Het zijn geen misdadigers, psychopaten en sociopaten. Het zijn kwetsbare kinderen, verlangend naar menselijke warmte.
Schaduw en bot
Een typische “dark fantasy” die na de “Game of Thrones” zo geliefd was bij het publiek. Er is een wereld vol bovennatuurlijke wezens die mensen uitroeien. Mensen die bezig zijn met intriges en oorlogen zijn beschikbaar. De hoofdrolspeler is een onnodige afvallige, eenzaam, maar in staat om de wereld te redden – er is zoiets (hier is het een vrouw).
Van de voordelen van de serie – een interessante wereld, waarvan de geschiedenis langzaam opheldert, diverse karakters en uitstekende landschappen. En de serie zal de kijker ook aantrekken door het feit dat de locatie niet magisch Groot-Brittannië is (zoals gebruikelijk is voor westerse fantasie), hier is het Russische rijk het prototype van de wereld. Stel je voor dat je naar War and Peace kijkt, waar Andrei Bolkonsky, gespeeld door Ryan Gosling, het belegerde Moskou binnendringt.
Tegelijkertijd fotograferen met twee handen vanaf de M4.
Koninginnenzet
Een korte serie over een schaakgenie meisje. De hoofdpersoon is een wees die opgroeit in een weeshuis, nutteloos, niet goed kan opschieten met anderen. Haar enige vreugde is schaken. En de constante inname van kalmeringsmiddelen helpt haar om te leven en te spelen.
Op het eerste gezicht is dit een ander verhaal over een wonderkind op wiens capaciteiten iedereen jaloers is. De serie gaat echter niet over schaken en een super getalenteerd meisje. Dit is een psychologisch drama dat vragen oproept over de eenzaamheid van getalenteerde mensen, hun socialisatie.
Hoe meer de kijker over de heldin te weten komt, hoe meer ze wensen dat dit zeer ongelukkige en eenzame meisje was ontsnapt uit de hopeloze cyclus van schaaktoernooien en drugsgebruik. Want schaken in de serie speelt dezelfde rol als kalmeringsmiddelen – een ersatz van het normale leven en menselijke gevoelens.
Bridgertons
Een pseudo-romantisch verhaal dat de clichés van romans nabootst. Hij is rijk en trots, zij is onafhankelijk en heeft een scherpe tong. De scène is Engeland in het begin van de 19e eeuw. In de eerste serie zullen de personages nare dingen tegen elkaar zeggen, maar uiteindelijk zullen ze, naar verwachting, verliefd worden en trouwen.
Het meest trieste is dat de serie niet beroemd werd vanwege zijn artistieke verdiensten, maar vanwege de casting (van de acteurs is ongeveer de helft zwart).
Maar als je met een open geest kijkt, is het vrijwel meteen duidelijk dat de serie helemaal geen aanspraak maakt op historische nauwkeurigheid. Het werpt (en maakt vaak de spot met) typisch moderne kwesties – seksisme, dubbele standaarden, sociale druk. Dit alles wordt op grote schaal getoond, de kostuums van de helden zijn luxueus en de plotbewegingen zijn niet-triviaal. Kenners van prachtige foto’s van de serie zullen zich verheugen.
Ghosts of Hill House
Een zeer ongebruikelijke horrorserie. Een verhaal over een familie die een gruwelijke ervaring heeft in een oud spookhuis. Maar alleen “buitenaardse vogelverschrikkers” zijn hier eerder een gevolg van problemen, en geen oorzaak.
De plot verstrengelt twee realiteiten – het verleden van het gezin, toen ze daadwerkelijk in het ‘huis op de heuvel’ woonde. En het heden, dat vreemd genoeg nog erger is – ze verlieten het huis, maar konden het gezin niet redden, hun communicatie werd gereduceerd tot schandalen. Iedereen heeft er last van, maar niemand geeft het toe.
Gaandeweg wordt duidelijk dat de “geesten” geen mysterieuze wezens zijn die ’s nachts door het huis dwalen en kreunen. Nee, de gruwel hier wordt veroorzaakt door het verleden zelf, dat de helden niet kunnen vergeten of accepteren.
Kaartenhuis
Frank to the point of cynism, een serie over het politieke systeem, de gangen van de macht, politici en andere slechte dingen. Het verhaal begint met het feit dat het congreslid door de president met de post werd “gegooid”. Hoewel er een overeenkomst tussen hen was.
Maar het congreslid (en dit is het hoofdpersonage van de serie) is niet een van degenen die zoiets zal doorstaan. Hij gaat over de lijken heen naar het beoogde doel (soms letterlijk), alleen nu hij hem de functie van staatssecretaris niet kan geven, mikt hij al op het presidentschap.
De serie, gewijd aan politieke intriges, ziet eruit als een spannend detectiveverhaal. En de hoofdpersoon is charismatisch en meedogenloos, meer een seriemoordenaar dan een vertegenwoordiger van het politieke establishment.
Daredevil
Mix van tienerdrama en superheldenactiefilm, maar met een goed ontwikkelde wereld en totaal niet-kinderachtige issues. De hoofdpersoon werd blind als kind, maar ontwikkelde in plaats daarvan andere zintuigen, vooral het gehoor. Nu wijdt een volwassen jongeman zijn leven aan het helpen van mensen. Maar hij doet dit op een interessante manier – overdag in overeenstemming met de wet en ’s nachts – waardoor er complete chaos ontstaat.
Dat wil zeggen, officieel staat hij bekend als een advocaat die in de meest criminele wijk van de stad werkt. Maar ’s nachts “doet” hij goed, waarbij hij zich alleen richt op zijn ethische normen, maar niet op de wet. Tegelijkertijd heeft hij geen superkrachten, maar voelt hij zich meer dan een gewoon persoon. Maar hij laat geen lasers uit zijn ogen, hij breekt niet door muren met zijn vuist. Hierdoor ziet het project er niet uit als een sprookje, maar als een somber en realistisch verhaal van een eenling die besloot de wereld te veranderen.
Amerikaanse vandaal
Een parodie op detectiveverhalen en onderzoeksjournalistiek. Deze stijl wordt “makyumentori” genoemd – pseudo-documentaire. De plot begint met een incident op de parkeerplaats van de school – de auto’s van het onderwijzend personeel zijn verminkt met tekeningen. Alle tekeningen tonen penissen.
De leraren zijn woedend, de schuld wordt snel verschoven naar de juiste pestkop van de school – een man zonder koning in zijn hoofd. Hij wordt van school gestuurd en ondertussen zijn twee andere leerlingen begonnen met het maken van een onderzoeksfilm. Ze zijn er zeker van dat de uitgesloten persoon niet schuldig is en proberen een echte pestkop te vinden.
Het is puur genieten om de jongens een onderzoek te zien doen – honderden interviews, reconstructie van het incident, een grondige check van het alibi en ze proberen zelfs een psychologisch portret van de crimineel te creëren. Het resultaat was dat wat begon als een aanfluiting van documentaires, veranderde in een nogal serieus verhaal over de relatie tussen volwassenen en adolescenten in het moderne schoolsysteem.
